Het verhaal mag bekend zijn: Dann Huff, zanger/gitarist/songwriter en een van de meestgevraagde sessiegitaristen en producers vanaf de jaren tachtig, begon een eigen bandje met zijn broer David Huff (drums), Alan Pasqua (toetsen) en Mike Brignardello (bas) en scoorde nog redelijk met het debuut Last Of The Runaways. Maar ja, het was eind jaren tachtig en de hairmetal en de AOR waren inmiddels formulematige genres geworden en stonden op het punt de hitparades uitgeblazen te worden door de grunge. Dat straalde ten onrechte ook af op Giant. Opvolger Time To Burn uit 1991 deed niet veel meer en Giant was voorlopig ten einde. Ze hadden allemaal prima carrières achter de schermen en de noodzaak om er nog iets van te maken was er niet. Zonder Pasqua kwam er in 2001 nog het wat inspiratieloze album III en twee jaar later als afsluiting het album Live And Acoustic – The Official Bootleg.
Tot Frontiers in 2010 Promise Land uitbracht. Met David Huff en Mike Brignardello, maar zonder Dann Huff! Het gitaarwerk werd overgenomen door Winger’s John Roth en de zang door Terry Brock, galmer extraordinair van Strangeways en Slamer. Een deel werd geschreven door Frontiers-broodcomponisten, maar een flink deel ook nog door Dann Huff. Het leverde een album op dat hier en daar nog aan Giant deed denken, maar vooral door Terry Brock gedragen werd. En dan is het 2022 en is er weer een Giant-album. Zonder materiaal van Dann Huff (hij doet alleen nog een solo op “Never Die Young”) en zonder Terry Brock, die is vervangen door Kent Hilli (Perfect Plan). Het materiaal is van de bij Frontiersreleases tegenwoordig bijna onvermijdelijke Alessandro Del Vecchio en weer die broodschrijvers.
Hilli is een prima zanger, maar geen buitencategorie zoals Terry Brock. En misschien nog wat vervelender: hij is niet vreselijk herkenbaar. En waar het materiaal op Promise Land logischerwijs nog wel wat Giant-trekken had is dat hier vrijwel verdwenen. Het intro van The Price Of Love, dat is helemaal Giant. Verder is het echter het toch vooral redelijk standaard poprock/AOR. Uitgevoerd door prima muzikanten, dat wel, waardoor Shifting Time nog altijd een album is dat prima door te komen is. Maar zoals aan de ene kant het gebruik van de naam Giant commercieel verantwoord is, zo levert dat aan de andere kant verwachtingen op. Het is hier vooral het songmateriaal dat het niet kan waarmaken.
Shifting Time is in zijn genre helemaal niet slecht. Tegelijkertijd geeft die formulering al aan dat het er ook niet bovenuit steekt en dan wordt het gebruik van de originele naam toch wat pijnlijk. De gigant is echt een stukkie gekrompen.
Giant Facebookpagina