In krap veertig minuten jagen ze er tien tracks en een hidden track doorheen. Meestal een titel van één woord, een tracklengte van ergens tussen de drie en vier minuten en een lekkere hook die je direct de song intrekt. Luister maar eens naar “Crows”, meer dan alleen dat gitaarloopje heb je eigenlijk niet nodig. “Ho Ho Ho” draait vooral om de zanglijn – en de fijne vrouwelijke achtergrondzang – en “Return” heeft een eenvoudige, maar effectieve baslijn als basis. De rest sluit zich aan bij de groove en met beetjes rock ‘n’ roll-gitaar, een vooral bluesy ritmesectie, en zo nu en dan – als daar nog tijd voor is – een solo tuft de muziektrein vrolijk naar het volgende station.
Producers Mischa den Haring en Ralph Verdult hebben goed werk verricht door het gerammel binnen de lijntjes te houden, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt. Zelfs een synth(!) in “Gospel” klinkt op zijn plek. Het klinkt strak genoeg om niet in chaos te ontaarden en het heeft de rafelrandjes die het energiek en ongecompliceerd houden.
Is het blues, is het garagerock, of nog iets anders? Ach, het is muziek waar de term rammelrock voor uitgevonden lijkt. Het is de muziek waarmee de Stones ooit doorbraken. Goed beschouwd was dat niet zoveel nieuws, want Bo Diddley en John Lee Hooker deden al hetzelfde, maar in de blanke suburbs hadden ze daar nog nooit van gehoord. In de suburbs van Noord-Holland wel, zo blijkt.
Begin juli staan ze als enige Nederlandse band op Roots In The Park. Buiten Noord-Holland, dus. Of de uitslag vanaf het veld zichtbaar is weet ik niet, maar dat het tot achteraan aangenaam zal rammelen staat wel vast.
Giant Tiger Hooch op Facebook