Gleb Kolyadin – Gleb Kolyadin

Gleb Kolyadin is in het dagelijks leven de pianist van iamthemorning, het Russische chamberprogduo dat de laatste jaren stevig furore maakt in de progwereld. Eerder bracht hij al soloimprovisaties uit onder de naam Poloniumcubes en nu is er dan een soloalbum.
Daar is op zich niets geks aan. Kolyadin is bij iamthemorning – naast de zang van Marjana Semkina – heel bepalend voor het geluid. Daarbij gebruikt hij voornamelijk piano, waarbij barok, jazz en rock allemaal langskomen. Drummer Gavin Harrison (Porcupine Tree, Steven Wilson) was al vroeg bij de albums van iamthemorning betrokken. Harrison is ook op dit album actief, net als zijn collega’s in Steven Wilsons band Nick Beggs (bas) en Theo Travis (gitaar). Daarnaast is Steve Hogarth (Marillion) tweemaal van de partij, en zanger/gitarist Mick Moss (Antimatter) en toetsenist Jordan Rudess (Dream Theater) beiden eenmaal.
Voor wie Mick Moss niet kende – ik hoor daar ook bij – zijn zang is wel vergelijkbaar met die van David Sylvian, met een heel nadrukkelijk en herkenbaar vibrato. Astral Architecture, het nummer dat hij zingt, is qua opzet een track die ook zo door Semkina ingezongen had kunnen zijn. Van de twee door Hogarth ingezongen tracks is The Best Of Days een van de kortere tracks, terwijl Confluence met ruim tien minuten met afstand de langste track is. The Best Of Days doet heel erg aan Hogarth’s werk met Marillion denken, waar Confluence aanvankelijk een klassiek aandoende pianosolo met wat praatzang is, maar gaandeweg sneller wordt en er onder andere een lekker riffy gitaarpartij bijkrijgt. Jordan Rudess is van de synthesizers, en hij is dan ook te horen met een synthsolo in Storyteller. Heel bijzonder vind ik die solo overigens niet. Rudess trekt zich voor mijn gevoel hoe langer hoe meer terug in zijn comfortzone, en dat is hier helaas ook zo.
Bij een muzikant die zo bepalend is voor het geluid van zijn band is het risico levensgroot dat een soloplaat daar sterk op lijkt. Dat is hier een aantal keren het geval, en zeker als er dan geen zang te horen is krijg je toch al snel het gevoel dat je het al eens gehoord hebt. Een van de beter geslaagde instrumentals is Kaleidoscope, een snelle jazzy track met dwarsfluit. The Room eindigt in een lekker lawaaiige climax met saxofoon. Te vaak beginnen tracks echter als pianoimprovisatie om pas halverwege nadrukkelijk andere instrumentatie erbij te krijgen.
Tegelijkertijd moet je wel concluderen dat Kolyadin het aandurft om mensen aan te trekken die juist een buitengewoon eigen stijl hebben en dus ook een eigen draai aan de nummers geven. Misschien juist wel om wat verder van iamthemorning te geraken. Of dat laatste ook gelukt is, is een tweede. Kolyadin is een buitengewoon vaardige toetsenist die terecht bewierookt wordt. Maar volgens mij was dit album beter geworden met wat minder instrumentale nummers. Omdat alles zo doordrenkt is van piano, denk ik dat een groot deel van de progliefhebbers vroeg of laat afhaakt.
Ik vrees dat dit voor mij zo’n plaat wordt waarvan ik wel kan bedenken dat het heel knap is allemaal, maar dat ‘ie mij minder doet dan ik eigenlijk zou willen.

Gleb Kolyadin op Facebook
Poloniumcubes op Bandcamp