Het is ruim twintig jaar geleden dat Glenn Hughes een heuse tour door Nederland deed. Toen grotendeels nog in kleine, halfvolle zalen. Hughes was in die tijd zoekende naar de juiste formule om zowel het (hard)rock publiek als zijn trouwe fans tevreden te stellen terwijl hij zelf eigenlijk de funkrock kant op wilde gaan. Zijn fans zien hem graag zoveel mogelijk obscure albumtracks doen uit zijn imposante carrière en de hardrock liefhebbers komen over het algemeen voor de onvermijdelijke Deep Purple klassiekers.
Een lastige situatie voor een rasmuzikant als Hughes die zich constant wil blijven ontwikkelen. Toch weet hij zelf ook wel dat zijn Deep Purple verleden hem altijd zal blijven achtervolgen. Een tour met louter Deep Purple songs blijkt dan ook een schot in de roos te zijn. Onder de noemer Glenn Hughes performs classic Deep Purple live toert hij inmiddels alweer geruime tijd de wereld over met maar liefst vier optredens in Nederland. De zalen zitten vol (het optreden in de Boerderij is al maanden uitverkocht) en de reacties zijn overwegend zeer positief. Niets lijkt dan ook een heerlijk avondje in de weg te staan.
De verwachtingen worden voor een groot deel ingelost maar toch blijft er na afloop ook het nodige knagen bij een deel van de aanwezigen. Die vinden dat er toch wel wat meer had ingezeten. En dat klopt ook. De vorige keer dat Hughes in de Boerderij stond (mei 2017) klopte alles. De setlist, het geluid, en ondanks een verkoudheid zong hij de pannen van het dak. Het optreden kreeg een extra lading door het overlijden van zijn moeder een paar dagen daarvoor. Die lading en die emotie zijn er deze avond niet en het geheel komt af en toe nogal geroutineerd over. Daar is op zich niet zoveel mis mee maar de echte vonk ontbreekt toch een beetje.
Zoals Hughes zelf aangeeft draait het deze avond om de jaren zeventig. Zijn outfit, bril en zelfs zijn bakkebaarden zijn terug van weggeweest. De setlist, met uiteraard ook uitsluitend jaren zeventig materiaal is eveneens genoeg reden voor de nodige discussie. Alle songs zijn door de jaren heen al veelvuldig gespeeld door Hughes dus in dat opzicht is er eigenlijk niks nieuws onder de zon. Nou valt er weinig te klagen met klassiekers als Stormbringer, Might just take your life, Sail away, Mistreated en Gettin’ tighter maar dit zou eindelijk het ideale moment zijn geweest om iets speciaals te spelen. Waarom niet eens het geweldige Hold on of het prachtige Holy man? Songs die mede door de magistrale stem van Hughes zo speciaal zijn. Of wat te denken van klasse songs als Love child en Lady luck? In plaats daarvan krijgen we een oneindig lange uitvoering van You fool no one voorgeschoteld inclusief een keyboard, drum- en gitaarsolo. Dat was misschien leuk in de jaren zeventig toen Deep Purple virtuozen in de gelederen had als Jon Lord, Ian Paice en Ritchie Blackmore die de aandacht enigszins vast konden houden maar anno 2018 zit niemand daar meer op te wachten. En waarom Smoke on the water van stal gehaald wordt is een raadsel want dat is een nummer van de Deep Purple Mark II bezetting en daar heeft Hughes nooit aan meegewerkt.
Toch is het wel een prima avond want het zijn natuurlijk stuk voor stuk klasse songs. De uitvoeringen zijn goed mede door gitarist Soren Andersen die alle partijen smaakvol invult. En ondanks het feit dat we Hughes wel eens beter hebben horen zingen blijft het natuurlijk wel een klasbak met het hart op de juiste plek. De interactie tussen hem en zijn fans is mooi en volkomen oprecht. Volgend jaar komt hij weer terug met deze tour. Dan hopelijk wel met de nodige veranderingen in de setlist.
Foto’s: Gerard Rappard. www.statusquobook.com