Glenn Hughes – Boerderij (Zoetermeer) 25-9-2015

“The Voice of Rock” staat sinds lange tijd weer eens op een podium in Nederland met een eigen band. Niet zo gek dus dat de Boerderij volledig uitverkocht is. Al zal de aanwezigheid van voormalig Whitesnake gitarist Doug Aldrich mede gezorgd hebben voor wat extra verkochte kaartjes. Maar met of zonder Aldrich, Glenn Hughes zelf is de grote ster deze avond.
Alvorens Hughes en co. het podium betreden is het tijd voor de Amerikaanse bluesrock gitarist Jared James Nichols en zijn band. En het moet gezegd worden, Nichols maakt indruk met zijn solide en smaakvolle spel en de krachtige bluesrock nummers. Er wordt zowel eigen werk als covers gespeeld met Rock ‘n’ Roll hoochie koo als een van de bekendste nummers. Een ideale opwarmer waar we nog veel van gaan horen.
Sinds zijn comeback in de jaren 90 heeft Hughes eigenlijk nooit het succes gekregen dat hij verdiende op basis van een aantal uitstekende soloplaten en zijn enorme talent als zanger en bassist. Een van de beste rockzangers ter wereld stond in half lege zalen te spelen en was zelfs totaal uitgekeken op de rockmuziek. Het liefst zou hij funk en soul gerelateerde muziek willen maken. Iets wat hij op latere albums ook daadwerkelijk is gaan doen. Maar ook dat bracht hem niet het gewenste succes. Hij beseft natuurlijk als geen ander dat het publiek voornamelijk komt om de Deep Purple klassiekers te horen en hij eigenlijk op zijn best is als hij stevig rockt.
Alles werd anders toen hij in 2010 de handen ineen sloeg met gitarist Joe Bonamassa en drummer Jason Bonham als Black Country Communion. Een supergroep was geboren en eindelijk was daar de erkenning en aandacht waar hij zo naar hunkerde. Vanaf dat moment heeft de carrière van Hughes een enorme boost gekregen en speelt hij ook na het uiteenvallen de groep nog altijd in volle zalen. En het is hem gegund.
Met Pontus Engborg op drums start het drietal voortvarend met de Deep Purple klassieker Stormbringer. De toon is daarmee gezet voor een enerverende avond want de heren zijn uitstekend op dreef. De gedrevenheid en spontaniteit spat van het podium af. Muzikaal staat er een geraamte waarin de heren zich tot hartenlust kunnen uitleven en waarin ook veel ruimte is voor improvisatie. Naast solotracks als Orion en Can’t stop the flood ligt de nadruk van de set voornamelijk op songs van Deep Purple, Trapeze en Black Country Communion. Van Trapeze (de band waar Hughes in speelde voordat hij naar Deep Purple ging) worden prachtige uitvoeringen gespeeld van Way back to the bone en Touch my life. Ook komt het onvolprezen Hughes/Thrall project aan bod middels het magnifieke First step of love.
Hoogtepunten zijn de Deep Purple nummers Sail away en een prachtige versie van Mistreated. De gitaarsolo van Aldrich voorafgaand aan dit nummer is bij vlagen fenomenaal. Het is eigenlijk meer een lang intro dan een solo waarin hij af en toe de sound en het typische spel van Ritchie Blackmore weet te benaderen. Het einde van Mistreated is dan weer voor Hughes waarin hij laat horen hoe goed hij kan zingen. Het is echt van uitzonderlijke klasse. Omdat de aandacht zo vaak op zijn zang gevestigd is zou je haast vergeten dat hij ook gewoon een fantastische bassist is. De chemie tussen Hughes en Aldrich is groot evenals het wederzijdse respect. Het is mooi om te zien. Engborg drumt ondertussen alles enthousiast en vol energie aan elkaar.
Het verleden van Aldrich wordt ook niet vergeten via het Whitesnake nummer Good to be bad. De praatjes tussendoor van Hughes zijn amusant waarin hij veel respect toont voor zijn voormalige collega’s. Het heerlijke Soul mover, Black country en het onvermijdelijke Burn besluiten deze mooie avond. Hughes zegt dat deze tour een jaar lang zal duren en dat ze dus nog terug zullen komen. We wachten het maar af. Voorlopig kunnen we het hier wel weer even mee doen.