“It’s been a difficult week” zegt hij als hij voor het eerst deze avond tegen het publiek praat na een overdonderend begin met nummers als Flow, Muscle and blood en Gettin’ tighter. En praten zal hij veelvuldig doen. Veel meer dan gebruikelijk want zoals hij zelf zegt “You didn’t came to see me, I came to see you”. En daarmee is de toon gezet. Het publiek eet vanaf dat moment uit zijn hand. Ieder woord en iedere noot komt recht uit zijn hart. Hij doet dat overigens ook met de nodige humor en zelfspot. Als hij bijvoorbeeld met een zakdoek in de weer is en zijn neus moet snuiten zegt hij “Ik zie jullie denken, die zit weer aan de drugs”. Niets is echter minder waar. “Maar als er ooit een moment is geweest om er weer mee te beginnen dan is het nu” voegt hij er aan toe.
Van die verkoudheid is overigens niets te merken. Hij zingt de sterren van de hemel en lijkt nauwelijks hinder te ondervinden van de gebroken pink aan zijn linkerhand. Gesteund door een fantastische band en formidabel geluid is het dan ook optimaal genieten geblazen. Wat opvalt is dat Hughes altijd doet wat hij zelf wil. Iedere tour is weer totaal anders dan de vorige. Vijftien maanden geleden stond hij ook op dit podium in een uitverkochte zaal met alleen gitarist Doug Aldrich aan zijn zijde en drummer Pontus Engborg. Engborg is ook nu weer van de partij maar Aldrich is inmiddels vervangen door Soren Andersen en is er tevens een vierde man bijgekomen. Jay Boe is zijn naam en hij bespeelt het Hammond orgel. Dat Hammond orgel is de reden dat er voor deze tour is gekozen voor nummers waarin de Hammond sound centraal staat. Net zoals dat het geval is op het vorig jaar verschenen album Resonate. Van die uitstekende plaat worden echter slechts drie songs gespeeld. Het overgrote deel van de set betreft materiaal van bands of projecten waar Hughes deel van uitmaakte zoals Trapeze, Hughes/Thrall, Black Country Communion en uiteraard Deep Purple.
Maar dat is zeker geen straf. Nummers als One last soul, You keep on moving, Black Country en Burn gaan er natuurlijk in als koek en ook solo nummers als Can’t stop the flood en Soul mover doen het goed. Hoogtepunten zijn een weergaloze uitvoering van het Trapeze nummer Medusa en een formidabele versie van Deep Purple’s Might just take your life. Het optreden is in tegenstelling tot de vorige keer niet helemaal uitverkocht maar druk is het wel en doet er kwalitatief ook zeker niet voor onder. Andersen speelt zijn partijen met veel gevoel en respect voor de originele uitvoeringen. Naast Hughes is het echter Engborg die de meeste aandacht voor zich opeist. Een fantastische drummer die met enorm veel inzet en energie speelt maar dat ook nog eens zeer smaakvol doet. Een genot om naar te kijken.
Een bijzondere avond in alle opzichten dus. En met Glenn Hughes in deze vorm kunnen we voorlopig niet om hem heen. “It’s gonna be a busy year” voegt hij er nog aan toe. Het nieuwe album van Black Country Communion is inmiddels opgenomen en moet in september verschijnen. Laat maar komen!