De Belgische stonerband Gnome nam met hun tweede album King de sprong naar het internationale toneel en mochten zich daar wentelen in de aandacht en het succes. Met Vestiges of Verumex Visidrome nemen ze nog een sprong verder. De lat mocht nog wat hoger en ze gaan er vlot over.
Gnome, dat is inderdaad dat trio dat live met rode pinnemutsen op het podium staat. Maar, make no mistake, hun talenten reiken verder dan het vinden van de juiste gimmick om in de aandacht te komen. Dat toonden ze al op Father of Time en King en dat talent wordt nog eens uitvergroot op Vestiges of Verumex Visidrome; in progressive stoner, in songopbouw, in het jongleren met heavy riffs en meeslepende ritmes, kent Gnome zijn gelijke niet. De muziek is speels, frivool en knisperend fris en tegelijk muzikaal-technisch bijzonder uitdagend.
Ze hebben wel de reputatie van grapjassen en daarom vind je op dit album al eens een intro of outro met een mariachi-band (op Golden Fool) of een kerk-koor (John Frum). Maar het blijft functioneel, zoals ook het toevoegen van grunts (op verschillende tracks) en een sax (op The Ogre). Een saxofoon in stoner? Tuurlijk wel! De gelukkig slechts 20 seconden durende ‘reprise’ van Old Soul willen we met de mantel der liefde bedekken.
Als geheel klinkt Vestiges of Verumex Visidrome misschien een stukje harder (meer metal) dan King en in het progressieve schuren ze al eens aan tegen andere genres. Old Soul had een spacerock-track van Spacelords kunnen zijn en Back To The Mud had met zijn pittige punkrocktempo op het repertoire van Skroetbalg kunnen staan.
Het is moeilijk om er één of meer tracks uit te halen die bovengemiddeld goed zijn, op Vestiges of Verumex Visidrome. De singles Old Soul en The Ogre waren zeker goede visitekaartjes. Rotten Tongue en The Gods Are Evil mogen het onder elkaar uitvechten voor de derde stek in mijn top 3.