Goatizm is het geesteskind van Joey Veerbeek. Veerbeek is gewoonlijk actief in het Death Metal segment, maar had materiaal liggen, waar hij eens iets anders mee wilde uitproberen. Solace In The Abyss moeten we dus ook een beetje zien als een (eenmalig) experiment, volgens bijgevoegde info.
Bij aanvang is The Awakening en de opstart van Blood Shot Eyes toch nog aardig de Death Metal kant op, maar daarna gaat het bij de “cleane” zang een dwarse en meer hoekige metal-kant op. De enigszins goedkoop klinkende drumcomputer is in eerste aanleg wel een beetje storend. Enkele passages zijn daarna direct eigenlijk heel erg geslaagd; wanneer ik in het verloop van Blood Shot Eyes soms aan Dweezil Zappa moet denken bij de combinatie van speelse riff en zang, dan doe je toch iets goed, denk ik. Al is de afronding met de herhaling van die dwarse lick dan weer net iets te lang. Het korte, filmische stuk Grief heeft een beetje Ennio Morricone in zich en is nu nog wel echt zo’n onaf stuk; dit kan ondanks het zeer afwijkende karakter, en bijzonder mooie toevoeging van smaakvolle harmonica en gitaar, bij verdere uitwerking wel heel erg geslaagd worden.
Face In The Crowd is dan inderdaad helemaal de beloofde combinatie van stoner en grunge, een combinatie die ik persoonlijk soms heel erg kan waarderen. In dit geval is het arrangement niet heel erg bijzonder, maar wel onderhoudend; dit lijkt erg op een aardig gevonden eerste ingeving die direct zonder verder her-arrangeren is vastgelegd. De eerste korte solo is hier echter met weinig creativiteit overheen gegoten, terwijl je de capaciteiten (en andere mogelijkheden) er tussendoor kan horen. De tweede, langere solo maakt dit enigszins vrij standaard werk dan gelukkig weer iets boeiender. Nee, dan de freaky elementen van het navolgende Phoenix Rising, de breaks en overgangen, de buiten gebruikelijke kaders vallende zanglijn, het bijna wals-achtige ritme; hier toont de maker een talent om buiten gebaande paden, echt heel mooi materiaal te creëren. Technisch gezien is dit mooi werk, maar in combinatie met de ingebedde expressie en geloofwaardigheid van de muziek is dit bijzonder te noemen. Weer een niet alledaagse zanglijn bij het navolgende Into The Drowning Deep, over een heel vette, dreinende, naar stoner neigende groove; het repeterende karakter mist jammer genoeg na verloop van tijd echter wel die pakkende touch, de hypnotiserende werking blijft niet hangen en dit kan dus gaan vervelen of zelfs irriteren.
Na een lange aanloop van bijna een minuut, komen we dan in een bijzonder interessante lick en hoekige drive van Midnight Haunting, die aan het betere stevige grunge werk kan doen denken. De basis is hier echt heel geslaagd, maar de uitwerking qua totaalgeluid zou nog echt aandacht kunnen gebruiken. Ook de voor mij onbekende Eliot Wayne cover Hero is een prettig in het gehoor liggende, dreinende Stoner/Grunge combinatie waarin de zang eigenlijk best goed uit de verf komt, en het nummer zelf, ondanks dat het eigenlijk niet zo spannend is, toch een heel aardige oorwurm is. Die zang op zich, waar Joey ietwat onzeker over lijkt, past vaak prima; tekstueel is het allemaal behoorlijk persoonlijk en dit komt zeker over bij de luisteraar. Het afsluitende akoestische gitaarstukje Relief voegt mijns inziens niet echt veel toe, maar is in zekere zin wel een afronding door de terugkerende sfeer en elementen uit het eerdere Grief.
Al met al een werkstuk waar je toch alleen maar waardering voor kan hebben. Sowieso al een prestatie dat je dit (bijna) in je eentje in elkaar kan puzzelen. Als amateurmuzikant die zo nu en dan ook wel eens liedjes schrijft, kan ik echt jaloers op enkele stukken zijn, dus dan is een aanmoediging als “vooral doorgaan” denk op zijn plaats. In ons kikkerlandje zijn er niet veel die op dit niveau deze muziekjes bezigen, dus bij deze toch een oproep om ook dit met live-band op een podium te brengen. En een release op vinyl natuurlijk. Ik weet niet of deze opname in fysieke vorm verkrijgbaar is, maar helemaal met deze cover-art er ook nog bij, is hij het zeker waard. Deze zou al mooi tussen een paar van mijn gekoesterde demo’s staan; zo’n fysiek exemplaar draai je toch sneller nog eens, maar met de uitgewerkte versie op vinyl in de kast, is het helemaal mooi (blijven dromen, toch?). Ach ja, Joey heeft zo lijkt het, meer dan 24 uren in een dag, en dus toch nog tijd zat over, naast zijn bandjes Goatmilker, Caedere en Syncardion; Goatizm kan er ook nog wel bij.