Het album waarop eigen composities staan en een rockversie van My Way, kan rustig gezien worden als een muzikale bloemlezing, want de hardrock/heavy metal die de band neerzet kent invloeden uit de voorgaande decennia met de nadruk op de rock uit de vorige eeuw.
De band houdt wel van een sampletje, want gedurende het album maakt de band er regelmatig gebruik van. Soms als zelfstandige track (You Are You, Heroes And Demons), maar vaak ook als voorbode voor een compositie. Vaak zijn deze samples qua inhoud wel gerelateerd aan een maatschappelijke/politieke boodschap.
Zoals gezegd put God’s Army uit het rockverleden. Zo is de heavymetal in Free Your Mind goed van tempo en lijkt de compositie weggelopen te zijn uit het oeuvre van Rainbow of Dio. Wat minder snel maar op de een of andere manier toch erg aantrekkelijk is het geluid op Enemy Maker. Het stemgeluid van John ABC Smith is lekker rasperig, de sfeer van Enemy Maker gaat terug naar de gloriedagen van Def Leppard. De ‘kabbelrock’ van Enemy Maker past uitstekend binnen de geest van de hardrock, maar dat kan eigenlijk gezegd worden van (bijna) alle composities. In Final Destination speelt de band netjes binnen de lijntjes met een knipoog naar Kingdom Come, maar ook bij Games Without Frontiers weinig uitspattingen muzikaal gezien. Het tempo ligt wat hoger, maar is lekker voorspelbaar en is geschreven volgens een old-schoolrockrecept.
Wat de band met The All Seeing Eye wil vertellen is mij wat onduidelijk. Duidelijk is wel dat deze track een soort van scheiding is tussen de eerste vijf en de laatste vier composities. Before The Fall is vrij easy, klinkt lekker weg en doet een beetje denken aan Avantasia. Hoewel de compositie vrij rustig begint, wint het langzaam aan kracht en eindigt met een heerlijke gitaarsolo die krachtig ondersteund wordt. The Replicant is de volgende stap en klinkt als eenvoudige rock, maar ontwikkelt zich al snel als een meer progressieve composities. Het is het meest bijzondere geluid op het album. Naast de zang is er zeer veel ruimte voor de instrumentale vaardigheden van de leden van de band. En daar maken ze in The Replicant dankbaar gebruik van. Het instrumentale stuk is gevuld met diversiteit in intensiteit en prettige tempowisselingen. Daarbij is het gitaarspel van Ian O’Sullivan en Eddie van Dahl heel afwisselend. Een leuk accent op Demoncracy. Nu heb ik persoonlijk helemaal niets met My Way van Frank Sinatra en ook deze versie van God’s Army kan mij niet bekoren. Behalve dat er een rocksausje over is gegoten, verschilt het weinig van het origineel en sluit het album voor mij niet waardig en krachtig af.
Maar uiteindelijk is Demoncracy een aardig rockalbum van God’s Army en een leuke bloemlezing in de muzikale geschiedenis. Verwacht geen bijzondere uitstapjes, maar gewoon pure hardrock/heavy metal.