Na 2011 en de release van Room For A Pony is het druk voor Gods Monkey. In diverse concerten weten de heren de vibe van hun debuutcd ook op de planken goed neer te zetten. In 2012 besloot bassist Wannes Coolen echter om de pijp aan Maarten te geven en stapt uit de band. Met opvolger Ronald Herregraven vinden ze een goede vervanger. Helaas bezwijkt Ronald aan de gevolgen van een agressieve vorm van kanker. De band zit echter, mede door de inbreng van Ronald, in een productieve flow die niet zomaar teniet gedaan kan worden. Oude bekende Marc Lemmen blijkt nagenoeg perfect in de vibe te passen waarin de band zich bevindt. Met hem wordt Slow Hunch dan ook opgenomen.
Ten opzichte van Room For A Pony klinken de zeven nummers op Slow Hunch wat minder heftig, hoewel de eerste vijf nummers wel het stonerrockgevoel oproepen dat toch kenmerkend is voor de band. De gitaargeoriënteerde nummers die daarnaast heel toegankelijk klinken kennen wederom een leuke kop en een ferme staart. Gods Monkey weet wel hoe ze liedjes moeten schrijven. Na Twister en Steal klinkt Paramount een stuk langzamer maar heeft wel de ‘blues’ in zich. Chilco Dobbelsteen laat zijn gitaar lekker rondzingen op het vloeiende ritme en laat de muziek zinderen. Grin volgt hierna en kent een hoger tempo. Marc (bas) en Marco (drums) zetten een pompend ritme in, Chilco harkt hier de noten doorheen en Stephan mag het geheel met zijn bijzondere stemgeluid afmaken. In Fruits is Stephan een belangrijke factor in het geheel. Deze compositie is wat mij betreft hitgevoelig en luistert gemakkelijk weg. De intensiteit wordt langzaam opgebouwd om naar het einde toe aan kracht te winnen. Promise lijkt door het lage tempo niet echt op gang te komen. Dat is wel weer jammer. Titel- en slotnummer Slow Hunch is het lang(zaam)ste nummer op de cd. De stonerrock loopt hier min of meer over naar een bluesrockgeluid. Daar het nummer doorspekt is met het gitaargeluid is van Chilco, moet ik denken aan het nummer The Runner op de debuutcd. De stem van Stephan is niet aangetast door een overmatig gebruik van alcohol en nicotine en blijft netjes klinken in het dampende zuigende geluid van het nummer.
Samengevat kan ik concluderen dat Slow Hunch een verdienstelijke opvolger is van Room For A Pony. Aan de ene kant minder heftig van smaak, aan de andere kant meer volwassen. Favoriet bij mij zijn Twister en Paramount. Zou zelf deze band willen boeken voor een festival als Lowlands.
Gods Monkey – Slow Hunch
281
vorig bericht