Gods Of Silence – Neverland

In 2003 debuteerde de band KIRK met het album The Final Dance. Dit eerste album zou uiteindelijk leiden tot het album Neverland dat begin september verkrijgbaar is. Alleen niet meer onder dezelfde bandnaam, want met het vertrek van zanger Thomi Rauch was het tijd voor een metamorfose. Gilbertgo Meléndez (Maxxwell) werd aangetrokken als nieuwe frontman en de naam KIRK werd veranderd in Gods Of Silence. Ergens kunnen we dus spreken van een debuutalbum van deze ‘nieuwe’ band.
Nu moet ik zeggen dat de band KIRK mij niet bekend klinkt, maar met Neverland heeft Gods Of Silence mijn interesse subiet getrokken. De melodische metal dat de band speelt, spreekt me erg aan en met Gilberto heeft de band er een dijk van een zanger bij. Een dijk van een zanger die mag participeren op een album dat lekker vol en krachtig geproduceerd is. Verantwoordelijk hiervoor zijn Dennis Ward en gitarist Sammy Lasagni.
Kenmerkend voor het geluid van Gods Of Silence is dat het zo verdomde vertrouwd klinkt. Onbewust liggen er overeenkomsten met Avantasia in bijvoorbeeld Army Of Liars waarin ook elementen van Sabaton in verwerkt lijken te zijn. Vooral wanneer drummer Philipp Eichenberger er danig de vaart in houdt en Gilberto mag schitteren in een sterk refrein. Aansluitend komt ook de naam van bijvoorbeeld Nightwish naar boven drijven wanneer toetsenist Bruno Berger zijn ding doet in The Phoenix of in All My Life. Ook in deze compositie ligt, net als op het gehele album, de nadruk op een sterk refrein dat evenals de melodie enorm aanspreekt. Een melodie die regelmatig uitstekend onderbroken wordt door fraaie keyboard- en gitaarsolo’s die elkaar mooi afwisselen en aanvullen.
Gevoelig in Demons en gemakkelijk volgbaar in Against The Wall. Een compositie die sterk werkt naar een groepsgevoel, zodat het live wel wat potten zal gaan breken.
Gevoel is daarmee een belangrijke factor, want alle composities doen wat met je. In Neverland is dat het gevoel van fantasy. Door te spelen met de toonsoort klinkt Neverland heel sterk. Daarbij wordt er danig gespeeld met het tempo in aanloop naar het refrein wat er weer voor zorgt dat de snelheid en aantrekkelijkheid een enorme impuls krijgen. Het keyboardgeluid krijgt lekker veel aandacht in de achtergrond en de solo die, zoals eerder vermeld, naadloos wordt overgenomen door het gitaargeluid van Sammy Lasagni.
Topper op het album voor mij is de compositie en eerste single Full Moon. De rol van de keyboard is onmiskenbaar en komt gedurende de compositie steeds weer terug. Er ligt voldoende spanning in het geluid en het heeft een lichtelijk oosters tintje. De zang van Gilberto is uitstekend en past mooi in het plaatje waarbij afwisseling het toverwoord lijkt te zijn. De solo in de compositie ligt in het verlengde van de basis en mondt uit in een sterk riffgeluid.
Mijn kennismaking met Gods Of Silence was met de single Full Moon. Ergens was ik bang dat de rest van het album misschien zou tegenvallen. Maar hoewel Full Moon tot de toppers van het album hoort, is het complete album een weldaad om te horen. De composities zijn sterk uitgebalanceerd opgebouwd en het geheel klinkt als een klok waarbij de accenten van gitarist Sammy Lasagni en toetsenist Bruno Berger voor de broodnodige spanning en variatie zorgen. En dit alles vanuit de basis die melodische powermetal heet.