Progliefhebbers kunnen al langere tijd niet meer om Godsticks heen. Het vorige album Inescapable kan gezien worden als een conceptalbum. Het was alvast een album waar oprichter en zanger Darran Charles zijn meer kwetsbare kant liet zien. Voor het nieuwe album This Is What A Winner Looks Like heeft de band voor zichzelf de lat nog een stukje hoger gelegd en het uiterste van zichzelf gevraagd qua muzikale creativiteit, songwriting en muziekspel.
Het resultaat heet dus This Is What A Winner Looks Like en past prachtig in de opgaande spiraal van Godsticks.
Eén van de uitdagende composities betreft zeker de single Mayhem waarin een dissonant akkoord de basis is van de compositie. Darren kwam erachter dat dit dissonante akkoord eigenlijk heel goed klonk wanneer er een fikse dosis distortion overheen kwam te liggen. Om het allemaal nog verder op te rekken (de goede kant op) verzon hij een basdrumpatroon dat voor drummer Tom Price bijna onmogelijk is om te spelen en, naar Darren zelf vertelt, hem in de toekomst vast een blessure op gaat leveren). Het resultaat is een krachtige compositie met een smerige basis die zich stroperig voortbeweegt. Van begin tot eind is het genieten van het repeterende karakter. Voor nu kan vastgesteld worden dat Darren Charles zich met deze uitdaging kan meten met de klassieke Mozart en Bach die eveneens het lef hadden om vanuit een dissonant akkoord te werken.
Minder complex maar minstens zo doeltreffend is het drumwerk in Eliminate And Repair. In combinatie met de vette riffs van Gavin Bushell en het ietwat nasale stemgeluid van Darran komt ook dit stuk muziek stevig naar binnen. Halverwege krijgt het progressieve karakter nog een extra boost en moge duidelijk zijn dat bassist Dan Nelson ook een stevige vinger in het muzikale landschap heeft. Op het album zijn er genoeg voorbeelden verder te noemen van progressieve pareltjes. If I Don’t Take It All is meteen aantrekkelijk om te beluisteren. De gitaarmelodie is krachtig, inspirerend en veelal verrassend in het aanbod. Andere voorbeelden zijn This Is My New Normal waarin riff en zang een sterke combi vormen en Godsticks naar het einde toe krachtig aanzetten. Ten aanzien van het stemgeluid van Darran en de manier van spelen, ontkom ik er nog steeds niet aan dat mijn gedachten geregeld even afdwalen naar wijlen Chris Cornell.
Binnen de enorme muzikaliteit en het heerlijke aanbod aan krachtige progressieve elementen weet Godsticks in de relatief rustige composities de toon precair te zetten.
Of het nu in Devotion Made To Offend of Silent Shaw is. Vanuit alle perspectieven is This Is What A Winner Looks Like een album dat potten breekt.
Lying mag dan tot het rustige segment gerekend worden, maar is vooral een easy en aantrekkelijke compositie waarin de vlakke zangmelodie en het subtiele muziekspel een hypnotiserende werking heeft op mij. De spanning is continu sterk aanwezig en alles wordt langzaam opgebouwd. De gitaarsolo in Lying is precies op het goede moment neergezet. Van daaruit is het een kleine zijstap naar Wake Up dat een licht ambient accent heeft en daarmee de veelzijdigheid van Godsticks bevestigt. De basis is sterk progressief, maar heeft ook een wat tribal-achtig karakter in zich. Ook hier weer die rustige opbouw naar een krachtiger geluid. Vooral naar het einde toe is het goed genieten.
This Is What A Winner Looks Like is een mooi vervolg op Inescapable. De som der delen mondt bij Godsticks uit in een gepolijst stuk muziek dat natuurlijk bij Kscope onderdak heeft.