Gojira – Patronaat (Haarlem) 25/08/2015

Het Franse concern Gojira timmert al een tijdje aan de weg. Na hun eerste optredens in ‘vieze kroegen’ op te treden met Nederlands trots Textures, staan ze nu dan toch in een uitverkocht Patronaat.
Gojira zal echter nog even moeten wachten, want het podium is eerst van Nederlandse thrash-maniacs Distillator. Drie kerels, een gitaar, een basgitaar en een drumstel. Gecombineerd met een stuk of vijf bullet belts. Distillator speelt blackened thrash in de stijl van Sodom en Destruction; het is echter niks nieuws onder de zon en fans zullen het elders eerder en beter gehoord hebben, vooral van de eerder genoemde bands. Dit soort muziek klinkt echter altijd degelijk en stevig in de live-omgeving en het tempo varieert van snel naar iets sneller. De microfoons zijn a la Metallica zo opgezet dat er links, rechts en in het midden zich een standaard bevindt waar ieder bandlid gebruik van kan maken. De zanger vuurt razendsnelle gitaarsolo’s af die soms misgaan; of het een technisch mankement is of dat de vingers van de zanger hem in de steek laten, het wordt niet duidelijk vanavond. Het publiek reageert beleefd met een applausje en een gejuichje na elk nummer waarna het telkens lijkt alsof Distillator een nóg sneller nummer op de proppen haalt. Enige overeenkomst met de headliners is ver te zoeken, ware het niet dat Gojira zelf ook thrash-invloeden aan de kapstop heeft hangen. Rond het einde van hun set begint de zaal al aardig vol te raken ter voorbereiding op wat er gaat komen. Distillator heeft het door en maakt hier gebruik van door luidkeels de bekende strijdkreet ‘SLAAAAYYYEEERRRR’ te roepen. Uiteindelijk is dat de ultieme opsomming van deze band; je weet wat je krijgt, zonder verrassingen.
Gojira heeft zoals eerder gezegd al een aantal kilometers achter de rug; Metallica koos hen om hun voorprogramma te verzorgen. Het is dan ook geen wonder dat de grote zaal van het Patronaat vanavond schouder-aan-schouder volstaat met passievolle fans en nieuwsgierige nieuwkomers. Er is een barricade opgeworpen voor het podium, wat later een goede keuze bleek te zijn, want een aantal crowdsurfers proberen het podium op te komen, waarna een serieus-uitziende beveiliger in pak het podium op loopt om ze weer weg te duwen. Het valt zanger/gitarist Joe Duplantier op na een tijdje en hij ziet er zichtbaar geïrriteerd uit naast zijn sarcastische opmerkingen als ‘I guess this stage is suuuper-forbidden’. Gelukkig blijft het daarbij en heeft het geen invloed op de grijnende gezichten die op het podium staan. Een geweldige Art Of Dying wordt gevolgd door de bekende drumsolo. Elke fan van deze band zou op dit punt wel moeten weten dat drummer Mario Duplantier een fenomeen is achter een drumstel. De vraag is waarom iemand in 2015 nog een drumsolo wil zien voor vijf minuten. Het laat de band achter de schermen even uitrusten maar het haalt de momentum een beetje uit je setlist. Toxic Garbage Island maakt daarna echter alles weer goed en breekt er tegelijkertijd een gigantische pit uit in het midden van de zaal. Na een grandioze uitvoering van Flying Whales en Vacuity, nemen ze even een break en komen daarna weer terug voor nog twee laatste nummers. Het einde is in zicht en de staat waar deze band je in achterlaat is zeer bewonderenswaardig. Gojira had allang in grotere zalen moeten staan, als de wereld enige gerechtigheid kende. Laten we hopen dat daar volgende keer verbetering in is.
Setlist:
1. Ocean Planet
2. The Axe
3. The Heaviest Matter In The Universe
4. Backbone
5. Love
6. Remembrance
7. L’Enfant Sauvage
8. The Art Of Dying
9. Drum Solo
10. Toxic Garbage Island
11. Flying Whales
12. Wisdom Comes
13. Vacuity
—–
14. World To Come
15. The Gift Of Guilt