Deze Rotterdamse formatie maakt al een tijdje een dynamische mix van (atmosferische) progrock, alternatieve rock en een catchy pop randje. Ze willen tegengewicht bieden aan ‘het door oude mannen gedomineerde genre’. Een boude uitspraak die overigens prima past bij de Rotterdamse afkomst. Invloeden kan je horen van bands als A Perfect Circle, Porcupine Tree, Steven Wilson, Radiohead, maar vooral Pure Reason Revolution.
Dit tweede album Dysergy is de opvolger van het in 2017 uitgebrachte debuutalbum Collision. Een debuutalbum dat ik niet ken, maar de band een nominatie opleverde als grootste talent van de Progressive Music Awards in het Verenigd Koninkrijk. Er volgden optredens op erkende en druk bezochte festivals als Progdreams, ProgPower Europe en Prognosis Festival.
Golden Caves doet het op dit album met Erik Stein (drums), Alex Ouwehand (gitaar), Elise Polman (toetsen) en Romy Ouwerkerk (zang). Verder werkten mee Max Abel (basgitaar en toetsen) en Tim Wensink (basgitaar). Voor Dysergy putte de band inspiratie uit de fundamentele clash tussen verstand en emoties.
Op het schijfje staan tien nummers die een gemiddelde speelduur hebben van ruim vijf minuten. Opvallend is het ontbreken van lange nummers, een epic. Aan de andere kant is dat niet vreemd omdat de vaak donkere muziek zich daar minder voor leent. Alle composities zijn compact, waarbij ik de ervaring had dat ze korter leken te duren dan dat ze in werkelijkheid zijn. Daaruit concludeer ik dat men uitstekend in staat is gebleken om boeiende nummers neer te zetten. Nummers die redelijk eenvoudig in het gehoor liggen. Ik noem Happy Dreams. En het eerder als single uitgebrachte Black Hound, ondanks een stel growls. Maar ook de van progrock kenmerkende complexiteit hebben, zoals Little Lonely. En wat te denken van het atmosferische Anathema-achtige How To Care.
Liefhebbers van stevig werk komen aan hun trekken met onder meer het openingsnummer Chromosome en het uptempo en van vet basspel voorziene Temperature. Zelfs de vaak door mij verfoeilijkte (semi) ballad boeide mij. In dit geval Samsara. Eigenlijk worden alleen de liefhebbers van gitaar- en toetsen solo’s teleurgesteld. Die tref je immers niet aan. Of toch wel, want de slepende gitaarsolo op afsluiter Somehow is bloedmooi.
De jonge band Golden Caves laat met dit tweede album horen dat ze een groeispurt hebben doorgemaakt. Ze scharen zich in het rijtje nieuwe bands die dankzij een nieuw en modern geluid een mooie toekomst tegemoet gaan. Het wachten is op antwoord van ‘de oude mannen’….