Golden Earring – Live At The Beach (Scheveningen) 7/9/2018

Onder een donkere, dreigende bewolkte hemel trapt Golden Earring voor de vierde keer in haar historie af op het strand van Scheveningen.
Het strand is goed gevuld en er komen nog steeds mensen het afgesloten deel bij Scheveningen haven binnen als de vier godfathers van de Nederpop om exact half negen het podium betreden. Na alle stortbuien van de voorgaande uren is het eindelijk droog en de aanwezige liefhebbers zijn klaar voor anderhalf uur rockmuziek van niveau. De band opent met Just Like Vince Taylor, afkomstig van het album Moontan dat dit jaar 45 jaar geleden uitkwam en zorgde voor die wereldwijde erkenning met de megahit Radar Love.
Hierna volgen nummers als Identical, Another 45 Miles en Twilight Zone. Voor de grote Golden Earring fans, de liefhebbers die de band vaker dan twee of drie keer in het jaar zien, is het duidelijk: de setlist zal hetzelfde zijn als die van voorgaande jaren. Het is jammer, er zal geen verrassing tussen zitten. Onder de hardcore fans wordt nog wel eens kritisch gedaan over het feit dat Golden Earring niet veel mutaties door voert in de setlist. Aan de andere kant, de gemiddelde bezoeker verwacht de hits, daar zal de band nooit omheen kunnen.
Het doet niets af aan het enthousiasme dat de band ten toon stelt. Op het podium staat vanavond een gedreven machine. Er wordt niet op de automatische piloot gespeeld, dat is duidelijk. Maar dat hoort ook niet bij deze vier rasmuzikanten. Met de toevoeging van saxofonist Bertus Borgers weet de band een volwaardige set neer te zetten, een set die doorgaat met nummers als Liquid Soul, The Devil Made Me Do It en I Do Rock’N Roll. Het publiek smult van de show en zingt uit volle borst mee met de bekende nummers. Er is nog geen spoor van slijtage aanwezig.
De meerdere generaties in het publiek genieten met volle teugen van hits als Going To The Run, When The Lady Smiles en Long Blond Animal. George Kooymans is vanavond meer dat uitstekend in vorm, zowel vocaal als op zijn gitaren. Er wordt regelmatig van instrument gewisseld en telkens wordt de nieuwe gitaar tot het uiterste getergd. In tegenstelling tot wat ik hier eerder schreef, zit er toch een verrassing in de setlist. Barry Hay kondigt het nummer Vanilla Queen aan, eveneens afkomstig van het jubileumalbum Moontan. Het is een nummer dat al weer een paar jaar verdwenen was uit de shows. Hierna is het tijd voor Johnny Make Believe, het ultieme kroegnummer dat er altijd voor zorgt dat het publiek mee doet.
Hierna wordt het podium even donker en terwijl Hay en Kooymans het podium verlaten, beroert Gerritsen zijn double-neck basgitaar voor een minuten durende bassolo. Plukkend aan zijn snaren laat hij het instrument grommen en ronken. Het is de intro voor Radar Love, het prijsnummer van de band dat uiteraard inclusief een drumsolo van Zuiderwijk uitgebouwd wordt tot een versie van ruim tien minuten. De toegift bestaat uiteindelijk uit She Flies On Strange Wings en Holy Holy Life. Het laatstgenoemde nummer wijkt steeds meer af van het origineel uit 1971 en mede door de zeer nadrukkelijke saxofoonpartij van Borgers wordt het nummer niet bij iedereen enthousiast ontvangen. Smaken verschillen.
Later dan de aangegeven eindtijd is het dan toch echt afgelopen en neemt de band moe maar voldaan afscheid. De grote massa aanwezigen op het strand hebben mogen genieten van een band die nog steeds laat zien waar ze goed in zijn. Een perfect geoliede machine onder leiding van meestergitarist George Kooymans en voortgestuwd door de ultieme ritme sectie Gerritsen/Zuiderwijk. Frontman Barry Hay heeft geregeld een onderonsje met het publiek, de vier heren hebben het echt naar hun zin op het podium. Naast de projecten met de Flying V Formation (Hay), Vreemde Kostgangers (Kooymans), Rinus Garage (Gerritsen) wordt het langzamerhand wel weer tijd voor een nieuw album. Of het zo ver gaat komen? Dat weet niemand.
Fotografie: Ina Nieboer