Good Charlotte – 013 Tilburg 18/02/2019

Het was een veelbewogen maandagavond in 013, met maar liefst vier bands op het programma, een aantal emotionele speeches en een flauwgevallen fan. De mannen van Good Charlotte lieten hun zachtaardige kant zien aan het publiek en kregen hier veel voor terug. Dit alles gecombineerd met super gave visuele effecten maakten het een show om nooit te vergeten!
Het is zeven uur op maandagavond en de zaal van 013 is al aardig gevuld met enthousiaste fans. De avond wordt geopend door de energieke band The Dose, die uit enkel twee leden bestaat. Dit is echter niet te merken aan het geluid dat ze produceren. De mannen zetten met z’n tweeën een sterke show neer met Nirvana-achtige sounds. Zanger Indio Downey heeft precies de goede hoeveelheid rauwheid in zijn stem om het drumwerk van Ralph Alexander te overstemmen.
De tweede band van de avond is de Britse Boston Manor. Zanger Henry Cox gaat meteen opzoek naar interactie met het publiek, met als resultaat een aantal kleine moshpits. Het publiek mee proberen te laten zingen is helaas wat minder succesvol, maar de jongens geven zich niet verloren en gaan even enthousiast door met hun performance. De pop punk die zij spelen is meteen een goede opwarmer voor de hoofdact.
Nadat Moose Blood hun deelname aan de tour cancelden, moest er natuurlijk een waardige vervanger geregeld worden. Sleeping With Sirens neemt deze taak maar al te graag op zich. De post-hardcore band staat vooral bekend om de ongekend hoge stem van de zanger, Kellin Quinn. De band geeft een goede show weg, maar helaas overdrijft Quinn af en toe een beetje met zijn uithalen, en dit is ook te merken aan het publiek, dat niet al te gul is met applaus. Het spelen van enkele bekende nummers zoals Better Off Dead zorgt er toch wel voor dat de echte fans uit hun dak kunnen gaan en de rest ze toch het voordeel van de twijfel geeft.
Dan is het zover: Good Charlotte is aan de beurt. Na drie support acts is het publiek zeker toe aan de band waarvoor ze uiteindelijk gekomen zijn. De mannen starten hun performance meteen sterk met een spectaculaire lichtshow en hebben geen moeite het publiek in te pakken. Zanger Joel Madden laat na een paar nummers al weten dat hij zich erg vermaakt en dat het publiek hem gelukkig maakt. ‘I look at you guys, and you’re all so happy. That really makes me happy.’
De setlist is goed gekozen, een goede mix van nieuwe nummers en een paar van de band’s klassiekers, zoals Girls & Boys. Er worden enkele emotionele speeches gegeven door Joel en Benji richting hun fans, om ze een hart onder de riem te steken, gevolgd door het nummer Hold On. Dit maakt duidelijk veel los bij het publiek, er zijn zelfs tranen te zien bij sommigen. Joel wendt zich ook tot een 8- jarig meisje in het publiek, dat volgens hem elk woord van elk nummer meezingt. De overvloed van interactie met het publiek zorgt ervoor dat de band erg sympathiek overkomt en laat ook duidelijk zien dat zij het inderdaad erg naar hun zin hebben. Als er tegen het einde van de show iemand flauwvalt vooraan bij het podium legt de band hun performance stil, totdat hun fan weer bijgekomen is. Een actie die door de rest van het publiek erg gerespecteerd wordt. Hierna wordt de verloren tijd nog dubbel en dwars ingehaald met extra energie in de laatste nummers. Ondanks het feit dat de stem van Madden op sommige momenten net niet goed genoeg boven de muziek uitkomt door een iets te hoog afgestelde bas, is het een sterke performance die aan alle wensen van de fans voldoet.