Het zijn de opnamen die Gov’t Mule maakte in 1994 die bedoeld waren om het debuut te worden. Het was dus de driemansbezetting met Haynes, Abts en de in 2000 overleden bassist Allen Woody, op een moment dat het voor Haynes en Woody nog maar een zijproject was naast de Allman Brothers.
Met Allman Brothers-geluidsman Bud Snyder aan de knoppen namen ze dit op. De opnamen werden niet laagje voor laagje, instrument voor instrument gemaakt, maar als een levende, op elkaar reagerende band. Het idee was om het klassieke powertrio eer te betonen, en dat was precies wat ze deden. Niet als gitarist met begeleidende ritmesectie, maar als een echt powertrio, waarbij ook de drums en bas een belangrijke rol speelden. Een van de voorbeelden was daarbij Cream en in het basspel van Allen Woody is de invloed van Jack Bruce goed te horen.
Dat er uiteindelijk veel overeenkomsten zijn met het debuut Gov’t Mule is niet gek. Van de tien tracks (“World Of Difference” staat er in twee versies op) zijn er maar liefst zeven op het debuut terug te vinden. De enige uitzonderingen zijn “Blind Man In The Dark” (later alsnog gebruikt op Dose) en twee covers: “Mother Earth” van Memphis Slim en “Just Got Paid” van ZZ Top.
Het is waar, twee nieuwe tracks is niet veel, maar toch is het een fijn album. Je bent als het ware bij de geboorte van Gov’t Mule, bij drie mannen die vanaf het eerste moment het beste uit elkaar haalden. Eigenlijk zou ik wel willen weten waarom destijds geen gebruik is gemaakt van deze opnamen. De sound is er al volledig en de uitvoeringen zijn prima. Er is weliswaar het een en ander opgepoetst aan de opnamen, maar dat had destijds ook gekund.
The Tel-Star Sessions verschilt dus niet zo heel veel in songs en uitvoeringen van wat later op het debuut terechtkwam. In kwaliteit ook niet trouwens, en dat is dan weer de positieve kant ervan. En laten we nou wel zijn, hoe vaak kun je bij de geboorte van een ezeltje zijn?
Gov’t Mule website