Als je zijn stem hoort zou je het niet zeggen, maar Graham Bonnet is toch echt al 74. Zelf lijkt hij dat ook niet helemaal te kunnen geloven, getuige de tekst van de eerste song op het nieuwe album Day Out In Nowhere, Imposter: “Could it be that the mirrors glass somehow became defective?”
Sinds hij na een lange pauze in 2016 weer van zich liet horen heeft hij bepaald niet stilgezeten. Hij was met maar liefst drie bands op pad: Michael Schenker Fest, zijn Graham Bonnet Band en Alcatrazz. Die laatste twee liepen de afgelopen jaren min of meer door elkaar heen, met samen drie studioalbums en drie livealbums. De reden was heel simpel: de naam Alcatrazz was bekender dan de naam Graham Bonnet, ondanks stints bij Rainbow en Michael Schenker Group. Sinds het voorlaatste Alcatrazz-album Born Innocent zijn Alcatrazz en de Graham Bonnet Band écht twee verschillen bands. Alcatrazz ging verder met Doogie White en bracht met V het eerste album zónder Graham Bonnet uit.
Bonnet zocht een nieuwe band bij elkaar. Nou ja, nieuw… Bassiste Beth-Ami Heavenstone en gitarist Conrado Pesinato waren er al in 2016 bij met het album The Book en zijn teruggekeerd voor deze incarnatie. De rest van de band is nog niet ingevuld, maar het meeste wordt gedaan door drummer Shane Gaalaas (Michael Schenker Group) en de sindsdien officieel toegetreden toetsenist Alessandro Bertoni. Kyle Hughes (Bumblefoot) is inmiddels de vaste drummer. Verder zijn er nog de nodige gasten, zoals Don Airey (Deep Purple), Roy Z (Bruce Dickinson, Halford) en Jeff Loomis (Arch Enemy).
Op dit album doet Bonnet waar hij het beste in is: poprock in hardrockverpakking, met prima songs maar zonder het nodeloos ingewikkeld te maken. Dat betekent dat het bijna allemaal coupletje-refreintje is, in songs die je al snel mee loopt te brullen. Misschien is het compositorisch net iets minder dan op de voorganger, maar veel scheelt het niet. Imposter is een kneiter van een track en het intro van The Sky Is Alive mag je best majestueus noemen. Pesinato liet op The Book al horen gedoseerd smakelijk gitaarwerk te kunnen leveren en als producer van dienst heeft hij de boel ook netjes in evenwicht gehouden. Bonnet kan bovendien teksten schrijven: over relaties, over maatschappelijke onderwerpen, het maakt niet uit, het zijn iedere keer goed lopende teksten zonder dat er een woordenboek omgevallen lijkt. Lollig is ook de tekst van It’s Just A Frickin’ Song. Die gaat over een writer’s block… Het afsluitende couplet: “I look at words and music/ That I wrote before/ And wonder why it ever took so long/ These hours and days and weeks/ The song’s just three minutes… and then it’s done!” Op Born Innocent was de afsluiter een rustige track met zang en hoorn over Bonnets overleden broer Tony, hier is het een ballad met strijkers, Suzy, over een andere overleden naaste. Net als de vorige keer is het een onverwachte, maar fraaie afsluiter.
Na het geweldige album Born Innocent vond ik het een grote teleurstelling dat Bonnet opstapte. Maar per saldo moet je concluderen dat de Graham Bonnet Band de échte opvolger van dat album heeft gemaakt.