Graham Bonnet Band – Live In Tokyo 2017

De band bestaat nog en blijft vermoedelijk nieuwe muziek maken, maar toch is dit waarschijnlijk de laatste release van de Graham Bonnet Band. Ik weet het, dat behoeft enige uitleg.
Bonnet heeft in zijn carrière in een opmerkelijke reeks bands gezeten: Rainbow, Michael Schenker Group, Impellitteri en Forcefield bijvoorbeeld. Maar van één band was hij medeoprichter: Alcatrazz, de band die achtervolgens Yngwie Malmsteen, Steve Vai en Danny Johnson als gitaristen had. Omdat ondanks dat prachtige cv niemand de naam Graham Bonnet scheen te kennen besloot hij onder de naam Alcatrazz verder te gaan. Vorig jaar verscheen al een livealbum onder de naam Parole Denied – Tokyo 2017 en nu verschijnt er waarschijnlijk als laatste release van de Graham Bonnet Band Live In Tokyo 2017. Met merkwaardig genoeg bijna dezelfde band en, nog merkwaardiger, een gitarist, Conrado Pesinato, die al drie opvolgers heeft gehad (Kurt James, Joey Tafolla en nu Joe Stump). Ook opmerkelijk: de Graham Bonnet Band heeft de afgelopen jaren twee studioalbums uitgebracht, dit is het tweede livealbum en beide dateren van vóór het tweede studioalbum. Kortom: de geschiedenis van de Graham Bonnet Band en Alcatrazz is ingewikkeld en kent tegelijk verrassend veel overeenkomsten.
Ten opzichte van het eerdere livealbum Live… Here Comes The Night is er slechts één personele wijziging. Naast Bonnet, bassiste Beth-Ami Heavenstone, gitarist Pesinato en toetsenist Jimmy Waldo is hier drummer Mark Benquechea te horen, die drumlegende Mark Zonder opvolgde. De kwaliteiten van Zonder heeft hij niet, maar zijn drumwerk is verder prima. Zoals gebruikelijk komen er ook volop tracks voorbij van Rainbow (Eyes Of The World, Love’s No Friend, Since You’ve Been Gone, All Night Long, Lost In Hollywood), Michael Schenker Group (Dancer, Samurai, Desert Song, Assault Attack), Impellitteri (Stand In Line) en solotracks (Night Games, S.O.S.). De rest wordt opgevuld met Graham Bonnet Band tracks – maar dat zijn er nog maar vier. De afsluiter is een studiotrack. Nieuw? Nou nee, de ‘Intended Lyric Version’ van een nummer op het laatste studioalbum Meanwhile, Back In The Garage. Met dit livealbum zo kort op Live… Here Comes The Night is de overlap aanzienlijk. Zelfs zonder Alcatrazz-songs op dit album zijn er maar liefst tien dubbelingen.
Bonnet heeft nog steeds ongelofelijk veel power in zijn stem. Alleen in Love’s No Friend laat hij wat steekjes vallen. De andere geweldenaar is Conrado Pesinato, die net als op het eerdere materiaal de klassiekers buitengewoon vaardig van smakelijk gitaarwerk voorziet. Hij probeert niet Ritchie Blackmore of Michael Schenker te imiteren, maar doet hun gitaarpartijen wel recht.
Uit het voorgaande rijst vanzelf de vraag of dit album nou veel toevoegt aan wat er eerder al aan livewerk uitkwam onder de namen Graham Bonnet Band en Alcatrazz. Het antwoord moet helaas nee zijn. Ja, het klinkt lekker, Bonnet is in vorm en Pesinato is een prima gitarist, maar het is in drie jaar het derde livealbum met grotendeels dezelfde band en in vergelijking met één van die albums grotendeels dezelfde setlist. En dan te bedenken dat die tracks uit Bonnet’s eerdere carrière ook nog eens in nieuwe versies bij het eerste studioalbum zaten…
Natuurlijk, ik snap het best. Een nieuw album verkoopt waarschijnlijk minder dan een sowieso veel goedkoper te maken livealbum met een stel krakers erop die iedereen kent. Maar toch: Live In Tokyo 2017 mag dan een prima release zijn en met de kwaliteit van de setlist is niets mis (hoe kan dat ook anders?), het blijft een release die eigenlijk alleen nog voor de diehard fan is. Alle anderen hebben dit materiaal al een paar keer in huis. Kortom: leuk, maar volstrekt overbodig.

Graham Bonnet/Alcatrazz op Facebook