Grave Digger – The Reaper Is Back

De line up is stabiel bij Grave Digger. Alex Ritt speelt alweer een jaar of vijf de gitaarpartijen sinds Manni Schmidt uit de band stapte. Zelf maakt ik (pas) kennis met Grave Digger met de cd Ballad Of A Hangman uit 2009. Na deze cd is er nog genoeg materiaal uitgebracht door Grave Digger. Ik was echter niet echt onder de indruk van het resultaat. Daar is met Return Of The Reaper, dertig jaar na de debuutcd Heavy Metal Breakdown uit 1984, wel verandering in gekomen.
Dit laatste exemplaar klinkt namelijk weer helemaal fris en vol met goede ouderwetse rocknummers. Wanneer na het intro Return Of The Reaper de band het nummer Hell Funeral inzet, blijkt de tand des tijds geen invloed te hebben op de (compositorische) capaciteiten van de band. Boegbeeld en charismatisch zanger Chris Boltendahl geeft met zijn rasperige stem juist dat rocksfeertje dat precies goed past bij de hardrockmuziek (heavy metal) op deze cd. Het geluid is vergelijkbaar met dat heerlijke rockgeluid dat bijvoorbeeld ook het Finse Lordi goed neer weet te zetten. Vooral in Tattoed Rider en Hell Funeral komt dit goed naar voren. En daar zijn de overige bandleden natuurlijk ook helemaal verantwoordelijk voor. Alex Ritt laat zijn gitaar bijna nagenoeg in ieder nummer flink zweten. Vooral in Ressurrection Day trapt hij zijn instrument flink op de staart, maar dat moet ook wel want ondertussen weet Stefan Arnold zijn drumstel in de hoogste versnelling te zetten. Maar dat is niet het enige nummer waarin dat gebeurt. Ook in Road Rage Killer, het snelle Wargod, Satan’s Host en Death Smiles At All Of Us komen we een uptemporitme tegen, waarin vooral in het laatstgenoemde nummer het gitaargeluid een hoofdrol mag spelen. Wat trager en zompiger wordt er gespeeld in Dia De Los Muertos, maar bovenal in Season Of The Witch. Volgens het boekje staat er hoogst waarschijnlijk een lekkere mierzoete ballad op het lijstje en dat klopt. Aan het eind van de cd vinden we Nothing To Believe. Hoewel het geluid van de keyboard van H. P. Katzenburg niet overal nadrukkelijk aanwezig is, horen we hem in dit nummer op piano duidelijk spelen. Het nummer is wat episch van aard zonder bombastisch te worden. Chris Boltendahl heeft niet het gevoelige karakter in zijn stem voor een originele ballad, maar het is een passende afsluiter voor een cd die volstaat met onvervalste heavy metal.
Heavy metal dat volgens het boekje gespeeld wordt, enigszins voorspelbaar (of lees: herkenbaar) is, maar daardoor wel goed weg luistert. Wat mij vooral aanspreekt is de energie en de dynamiek die Grave Digger na dertig jaar nog neer weet te zetten en voor mij terug heeft gevonden. The Reaper Is Back maar laten we vooral zeggen: Grave Digger Is Back.