Toch blijft er na het beluisteren van dit album een lichte teleurstelling hangen. Muzikaal valt er niks op aan te merken en is het genieten geblazen van de muzikaliteit van de heren. Vooral gitarist Mark Kendall is goed op dreef en ook zanger Terry Ilous overtuigd. Waarom dan toch die lichte teleurstelling? Misschien de combinatie van een vrij sombere productie en het ontbreken van die typische live sfeer want echt enthousiast publiek is er niet te horen. Toch een essentieel onderdeel van een live album. Wat dat betreft had de band er wellicht beter aan gedaan om een aantal Europese optredens vast te leggen waaronder die in The Rock Temple vorig jaar.
Maar nogmaals, met de muziek is niks mis. Desert moon, Lady red light en Mista bone worden vol overgave gespeeld en klassiekers als Face the day, House of broken love, Save your love, Rock me en het geweldige Can’t shake it en Once bitten twice shy gaan erin als koek. Opvallend daarbij is de prima vocale prestatie van Ilous die qua stemgeluid veel gelijkenissen vertoond met zijn voorganger Jack Russel maar er ook zijn eigen draai aan weet te geven waardoor Russel niet echt gemist wordt. Toch knap. 30 years, live from the Sunset Strip is dan ook een leuk album maar had met een uitstekende productie en een uitbundigere sfeer nog beter kunnen zijn.