We laten die randzaken maar even voor wat ze zijn en concentreren ons liever op de muziek. Want het vervangen van een zanger hoeft natuurlijk geen negatieve invloed te hebben op een band en kan juist zeer positief werken. Zeker gezien het feit dat de laatste Great White albums met Russel uiterst teleurstellend waren. Muzikaal is Elation dan ook stukken beter en kan het zich meten met de betere Great White albums. Het is duidelijk dat oudgedienden Mark Kendall (gitaar), Audie Desbrow (drums) en Michael Lardie (gitaar/keyboards) de nodige inspiratie hadden om weer eens ouderwets te knallen. Daar ligt het dus niet aan.
Toch kampt het album met een probleem en dat is zanger Terry Ilous. Hij is absoluut geen slechte zanger maar heeft echter ook geen bijzondere, karakterestieke stem zoals Russel wel heeft. Kendall en co. zijn allen prima, degelijke muzikanten maar hebben het niet in zich om de muziek naar grotere hoogten te brengen zoals Russel dat wel kon in zijn hoogtijdagen. Daarom is een geweldige zanger met een eigen geluid van essentieel belang voor een band als Great White. Met Ilous in de gelederen klinkt het helaas te gewoontjes. Alleen in het uitstekende Promise land komt zijn stem prima tot zijn recht.
En dat is jammer omdat bijna alle nummers muzikaal dik in orde zijn en de band meer tegen de blues aanleunt dan ooit tevoren. Luister maar eens naar het heerlijke Love train. Toch kan ik niet naar het album luisteren zonder te denken hoe het zou hebben geklonken met een wereldzanger. Dan was Elation twee klasses beter geweest dan nu het geval is. Toch bewijst Great White met dit album ook zonder Russel bestaansrecht te hebben en denk ik dat de meeste fans er wel mee uit de voeten kunnen. Nu maar eens afwachten waarmee Russel en de zijnen op de proppen komen.