!Uno breekt open met de song ‘Nucleair family.’ Het is gelijk duidelijk dat Green Day weer helemaal teruggekeerd is naar zijn roots. Standaard gebruiken zoals: drie akkoordjes rammen, een strakke basslijn, en een x aantal keer ‘fuck’ in een nummer blijven je als luisteraar niet gespaard. Dan is daar nog het zwarte schaap in de familie, ‘Kill the DJ’ genaamd. Het betreft het enige nummer waar Green Day een andere sound heeft dan dat je gewend bent. Heel groovy, aangevuld met een funky bassloopje en een tekst gelijk duidelijk maakt waar het vandaag de dag op feestjes misgaat. Een lekkere dancetrack, maar dan instrumentaal.
Deeltje één is gelijk gebrekkig als je kijkt waar het in een trilogie om gaat: samenhang. Verwacht gewoon een lading nieuw materiaal dat geheel los van elkaar staat. De innovatie op dit album, die zeer schaars is, is te vinden in het reeds genoemde ‘Kill the DJ’, en tevens in het te lange ‘Oh love.’ En vooral die laatste, waar de tedere kant van Billie Joe Armstrong naar voren komt, past totaal niet in het punkrockplaatje waarmee de band zich probeert te portretteren. !Uno is een album waar je niet voor hoeft te gaan zitten, maar je kan het gewoon op de achtergrond voorbij laten gaan zonder dat je daar veel erg in hebt. Dan komen we gelijk aan bij het probleem van dit album. Memorabel? No Way!
Al met al valt te zeggen dat Green Day geen groot succes gaat boeken met !Uno. Bij de echte fans hoort het album natuurlijk in de platenkast (evenals de rest van de trilogie), maar impulsieve platengraver laat !Uno voor wat het is. Een vulgair, vuig punkrockalbum met kleine misplaatsingen is het geworden. Je draait hem dus weg voordat je er erg in hebt. En voor je het weet begin je gewoon weer opnieuw.