Een mooi affiche in de Pandora vandaag. Drie bands die best van elkaar verschillen, maar toch ook wel het een en ander met elkaar gemeen hebben. Jongedames in goth outfits mengen zich in de zaal met langharige stoners om te genieten van drie van de meest interessante heavy bands van dit moment.
Satan’s Satyrs heeft de grootste rock ‘n’ roll uitstraling van de bands vanavond en dat komt grotendeels door vocalist/bassist Clayton Burgess. De choker om zijn nek en zijn schapenvacht vestje in combinatie met zijn Mick Jagger haardos en dito brutale smoel katapulteren hem meteen naar rockster-status. Hoe belangrijk hij in alle opzichten voor de band is blijkt wel uit hoe basgedreven de nummers zijn. Laten we echter ook de drummer niet uitvlakken. Met zijn enorme gespierde armen beukt hij zo hard op de drums dat we de schokgolven door de zaal voelen gaan. Het geluid is een interessante mix van vroege punkrock als Black Flag, het psychedelische van Electric Wizard en de seventies glam van The Sweet. Helaas is de mix van het geluid soms wat uit balans en komt het allemaal niet zo lekker over als had gekund.
Een glimlach valt moeilijk te onderdrukken als een gesampled piepen geluid te horen is als de backdrop van Unto Others omhoog wordt gehesen. Alsof het echt met de hand wordt opgetakeld. Leuk gevonden! Ook leuk gevonden is natuurlijk de hele mix van new wave, goth, post-punk en heavy metal die deze band ten gehore brengt. Vanaf het eerste nummer, Butterfly, zit het tempo er lekker in. Vocalist/gitarist Gabriel Franco, zijn ogen zoals altijd verscholen achter een zonnebril, gaat zich niet ten buiten aan teveel bindteksten maar weet het publiek op de juiste momenten aan het schreeuwen te krijgen.
Meest opvallende verschijning is echter leadgitarist Sebastian Silva. Met zijn enorme, perfect gecoiffeerde haardos en lange jas steelt hij de show. Als een ware gitaargod neemt hij de ene na andere fotogenieke pose aan en zijn vingervlugge spel is indrukwekkend. Live stelt de band niet teleur. Gabriel’s stem doet niet onder voor wat hij op de platen laat horen. Niet bij zijn clean vocals en niet bij zijn krachtige ‘oehs’ of wolvenhuil. De setlist zit lekker in elkaar waarbij de net wat heavier nummers de wat ingetogener nummers mooi afwisselen wat resulteert in een redelijk heftige moshpit bij Give Me To The Night.
Green Lung heeft nogal werk gemaakt van de podium aankleding. Een enorme witte, rijkelijk geïllustreerde backdrop en groot pagan masker zorgen voor extra sfeer. Drummer Matt Wiseman en toetsenist John Wright staan op een grote verhoging. Perfect voor gitarist Scott Black en vocalist Tom Templar om regelmatig op en af te gaan zodat er genoeg dynamiek in het optreden zit. De mengeling van occulte rock en Sabbathiaanse doom en heavy metal staat als een huis. Niet op de laatste plaats door Tom, die werkelijk over een set longen beschikt waar Iron Maiden’s Bruck Dickinson van onder de indruk zou zijn. Zijn podiumpresentatie is krachtig, zijn gebaren groots, en het spelplezier spat van zijn gezicht af.
Creatieve momenten zijn er wanneer het even meer folk/pagan gaat, zoals wanneer Joseph Ghast zijn bas even inruilt voor antiek slagwerk. Van Hunters In The Sky, over het jagen op aristocraten tot Templar Dawn, waarbij we gevraag worden als soort opvolger van de duivelshoorns onze klauwen in de lucht te steken is het één opeenstapeling van geweldige nummers. Maxine (Witch Queen), opgedragen aan de heksen in het publiek krijgt een opgewonden reactie. Of het komt door de mensen in het publiek die zich als heks identificeren of het catchy bijna Ghost-achtige synthesizermuziekje is niet duidelijk. Wel dat dit, terecht, een publieksfavoriet is. Na het zogenaamd laatste nummer duurt het niet lang voor de band terugkeert voor het toegift met natuurlijk het heerlijke Let The Devil In.
Ik zag de twee headliners al eerder op festivals maar vanavond hebben ze bewezen het beste tot hun recht te komen in een net wat intiemere setting met echte fans. Kanshebber voor show van het jaar!
Foto’s: Eus Straver