Dat was in 2011 wel anders toen hij op Bospop in Weert een zeer breekbare indruk maakte, zijn teksten vergat en het verre van overtuigend was. Het is dus mooi om te zien dat het vier jaar later in een volgepakt Paradiso een stuk beter met hem gaat. Dit is de enige clubshow in Europa en het is dan ook niet raar dat het optreden uitverkocht is. Uit alle uithoeken van Europa zijn fans overgekomen om erbij te zijn en die zouden niet teleurgesteld worden.
Op het moment dat de heren het podium betreden kan de avond al niet meer stuk. De smachtende zaal verwelkomd Allman met een oorverdovend applaus waarvan hij zichtbaar onder de indruk is. Allman heeft een 8-koppige band meegenomen waarbij gitarist Scott Sharrard en drummer Steve Potts het meest in het oog springen. Sharrard kan niet alleen goed gitaarspelen maar heeft ook een geweldige stem en is de muzikale leider van de band. Potts is een fantastische drummer die door zijn energieke spel de nummers de nodige injectie geeft waardoor het optreden nooit inzakt. Hij speelt zo hard dat hij na een aantal nummers zijn snaredrum aan gort slaat.
Het geluid is formidabel en vanaf opener Statesboro blues is het een en al genieten geblazen. De stem van Allman is weliswaar niet meer zo krachtig als vroeger maar nog steeds zeer acceptabel en soulvol. Het enthousiaste publiek krijgt geweldige uitvoeringen voorgeschoteld van Allman Brothers klassiekers als Come and go blues, Stand back en de onvermijdelijke favorieten Melissa en Midnight rider met Allman op gitaar. Tijdens het instrumentale Cradle of civilization verlaat Allman het podium om even op adem te komen en krijgen zijn begeleiders de kans te laten zien wat ze in huis hebben. Ook zijn solo albums worden niet vergeten met nummers als I’m no angel, Love like kerosene en Queen of hearts. Toch ligt de nadruk deze avond op materiaal van de Allman Brothers Band met als hoogtepunten Whipping post, Soulshine en het prachtige Southbound.
De euforische sfeer in Paradiso doet Allman zichtbaar goed. “You’re a nice bunch” klinkt het oprecht tijdens eens van zijn praatjes tussendoor. Dat zijn geheugen niet meer 100% is blijkt wanneer hij zijn band introduceert. Sommige namen moet hij overduidelijk aflezen van een briefje dat voor hem ligt op zijn prachtige Hammond B-3. Maar dat is hem vergeven. Een indrukwekkend moment is wanneer Allman het optreden opdraagt aan zijn moeder die een dag eerder is overleden. Het publiek weet zich even geen raad met deze onverwachte wending maar tijd om te treuren is er niet want het volgende nummer wordt alweer ingezet.
In alle opzichten is dit dus een mooie avond en gaat iedereen na een uur en 50 minuten voldaan naar huis. Het is maar de vraag hoe lang het duurt voordat Allman weer eens te bewonderen is in Nederland. Voorlopig kunnen de fans hier wel even op teren. Een fantastisch optreden!
