Al die positieve aandacht heeft er in ieder geval toe geleid dat er een soort hype is ontstaan rondom de groep waardoor de zalen vol zitten. Zo is de gehele Europese tour, en dus ook het optreden in de Melkweg, al wekenlang uitverkocht en zijn optredens in Engeland door de enorme belangstelling zelfs verplaatst naar grotere zalen. De vraag vooraf is dan ook of de groep de hooggespannen verwachtingen kan waarmaken deze avond en of de hype terecht is. Het antwoord is eigenlijk zowel ja als nee.
Het is duidelijk dat er een onweerstaanbare chemie is tussen de bandleden. Dat kan ook niet anders want de Kiszka familie is ruim vertegenwoordigd. Zanger Josh wordt namelijk omringd door zijn broers Jake (gitaar) en Sam (bas). En met Danny Wagner achter het drumstel staat er toch een soort vriendenclubje op het podium die dat ook als zodanig uitstralen. Eveneens is duidelijk dat ze nog jong zijn en dat er qua presentatie nog genoeg te leren valt. Dat geldt vooral voor Josh die als frontman toch ietwat verbleekt bij zijn beweeglijke broertjes aan weerszijden van hem. Enige interactie met het publiek is er nauwelijks en veel verder dan te vragen of iedereen het naar zijn zin heeft komt hij niet. Dat hij geweldig kan zingen staat als een paal boven water. Vooral de lange uithalen zijn indrukwekkend. Toch komt zijn zang echter niet altijd even goed tot uiting. Af en toe is hij zoekende naar de juiste balans wanneer voluit te gaan of juist iets meer ingetogen te zingen. Dit kan echter ook aan het feit liggen dat het geluid niet optimaal is. De P.A. in de Melkweg rommelt af en toe aan alle kanten deze avond. Zo lijkt het gitaargeluid soms alleen vanaf het podium te komen en zijn er gedurende het hele optreden meer oneffenheden te horen.
Desalniettemin is het ondanks alles een geweldig optreden waarbij het talent van de vier muzikanten niet ter discussie staat. Jake Kiszka is een uitstekende gitarist die weliswaar niks nieuws doet (wie wel eigenlijk?) maar speelt zijn riffs en solo’s met zoveel gevoel en charme alsof hij het uitgevonden heeft. Broer Josh mag dan als frontman nog groeiende zijn, er hangt wel degelijk een soort aura om hem heen waardoor je constant naar hem blijft kijken. Hij heeft iets ongrijpbaars wat hij hopelijk in de toekomst blijft behouden.
Uiteraard worden de beste songs van beide EP’s gespeeld zoals Black smoke rising, Flower power en het magistrale Edge of darkness. Opvallend is dat veel songs al uitbundig meegezongen worden door het publiek. Ook de Howlin’ Wolf cover Evil en het prachtige Lover leaver taker believer gaan erin als koek. Gezien de reactie vanuit de zaal is de toegift met Highway tune en Safari song letterlijk het toetje. Blijkbaar zijn dit de songs die het meest tot de verbeelding spreken en waar iedereen op heeft gewacht. De hoge verwachtingen worden deze avond tot op zekere hoogte ingelost. Ze zijn er nog niet maar het noodzakelijke talent en net dat beetje extra om uit te groeien tot een grote band heeft Greta Van Fleet wel degelijk. En dan te bedenken dat het eerste officiële album nog moet verschijnen en de zalen nu al vol zitten. Die jongens komen er wel. En de 500 aanwezigen in de zaal kunnen later tegen hun kinderen en kleinkinderen zeggen dat zij erbij waren toen Greta Van Fleet nog in kleine zalen speelde.