De verwachtingen waren hoog gespannen toen Greta Van Fleet begon met de opnames van The Battle At Garden’s Gate. Met hun eerste album, Anthem Of The Peaceful Army, werd deze Amerikaanse band binnengehaald als de redders van de classic en hard rock en volgde een wereldtournee met bijna uitsluitend uitverkochte zalen, relatief grote zalen zelfs voor een beginnende band. Ze kregen daarnaast vaak te horen dat ze als band heel sterk op Led Zeppelin leken, maar dat zagen zij zelf vooral als een compliment, want dat was tot dan ook de bedoeling.
Met het touren voor Anthem … hebben ze meteen ook de rest van de wereld ontdekt en dat zou je volgens hen ook moeten terughoren in het nieuwe album. In het algemeen kan je stellen dat The Battle … minder sterk aanleunt tegen led Zeppelin dan Anthem, maar de invloeden van Page en Plant zijn nu ook niet compleet overboord gegooid. The Barbarians heeft een intro die van Jimi Hendrix had kunnen zijn (om daarna toch een paar keer naar Kashmir te lonken) en Caravel lonkt wat naar Rush. De invloeden zijn dus wat breder gespreid. Het ligt deze keer ook allemaal dichter bij de classic en zelfs southern rock (the Black Crowes) dan bij de klassieke hardrock.
Liefst vier singles gingen de release van het nieuwe album vooraf: Broken Bells, Heat Above, Age Of Machine en My Way, Soon. Van die vier is het vlotte en heel catchy My Way, Soon het meest catchy exemplaar. Geen van die singles heeft tot dusver dezelfde tijdloze impact als When The Curtain Falls van het vorige album, maar misschien kan dat nog groeien als de band live komt spelen. Nog geen single, maar wel een albumtrack die de Led Zep-verwachtingen moeiteloos inlost, is Built By Nations. Nog een heel sterke song is de klassieke ballad Tears Of Rain, met Josh’s fenomenale stem die bijna uitsluitend met piano ondersteund wordt. Het zou in lyrics en muziek een bevestiging kunnen geweest zijn van alle clichés die we kennen over de rock van de jaren ’70, maar de Greta’s weten er hier toch iets moois van te maken.
Stardust Chords is dan weer wel een opeenstapeling van voorgekauwde clichés en Light My Love is bijna een doorslagje van Tears Of Rain. Maar doorgaans schiet de band wel in de roos. Het absolute topnummer van dit album is The Weight Of Dreams: licht psychedelisch en episch in speelduur (bijna negen minuten). Wie houdt van lange gitaarsolo’s heeft hier een vette kluif aan. Wat Jake Kiszka hier minutenlang losjes uit de mouw schudt, dat kunnen alleen de allergrootsten.