Dag twee van het internationale punk en hardcore festival te Meerhout, Belgie: Groezrock. Hoewel populair en ieder jaar een genot om mee te maken, valt ook gedurende dag twee direct op dat het bezoekersaantal dit jaar een flinke duikeling maakt. Anderhalf gevulde tent zorgt voor een verlaten terrein, het Monster Energy gebouw blijft gedurende de dag angstvallig leeg, en voorraan geraken bij vrijwel iedere band levert geen enkel probleem op. Voor de aanwezige bezoeker wellicht enkel voordelen, het blijft zonde om te zien. Gelukkig zijn de weergoden ons deze dag een stuk beter gestemd, en voorzien zij ons de gehele dag van een heerlijk warm zonnetje, als eveneens een aangename temperatuur in de avond.
Opvolgend een persoonlijke favoriet: First Blood. Voor eenieder verweven in snoeiharde en lompe beatdown betreft dit, naast Trapped Under Ice een dag eerder, een absolute must see. Een volgepakt Etnies Stage laat dan ook geen moment onbenut om tijdens de op Killafornia en Silence Is Betrayal gestoelde set hun genoegen te uiten. Hoewel vooraan ongetwijfeld een epische ervaring speelt het geluid van een afstand parten. Zacht, waardoor de normaliter zo ruige strot van Carl Schwartz in het niet valt, en (zeker de bij beatdown zo belangrijke) bas vrijwel niet te horen is.
Spijtig genoeg blijkt het zachte en slechte geluid geen eenmalige aangelegenheid. Zowel de Monster Stage en Impericon Stage als de Etnies Stage kampen de gehele dag met hetzelfde probleem. Waar wellicht het lage geluidsniveau te wijten is aan opgelegde reguleringen vanuit de gemeente dienen de geluidsmannen toch een gedegen mix neer te kunnen zetten. Jammer.
Next up: August Burns Red. Direct na de intro (ongeveer één minuut van Everybody’s Free schalt door de speakers) was er geen houden meer aan. In de positieve zin des woords. Waar ik eerder schreef over Jason Cruz en zijn performance, doet Jake Luhrs er bij ABR geen seconde voor onder. Met enkele fijne latin klinkende clean partijen en Jake’s danspasjes weet de band het publiek vanaf de eerste seconde in te pakken. En met verve.
We weten gelukkig nog een stukje Strife mee te pikken die de Etnies Stage een goede drie kwartier onveilig weten te maken. Een set waarin het ‘oude’ straight edge en oldschool geluid de boventoon voert weet de aanwezigen uitstekend te stemmen. Iets wat bij Billy Talent eveneens het geval betreft! Na enkele afzeggingen over de laatste jaren weet de band (inclusief door gezondheidsperikelen geplaagde drummer) een slechts matig gevulde Monster Stage als geen ander tot dansen te manen. Een waar feest alvorens de brute metalcore van Bring Me The Horizon de Impericon Stage volledig omver blaast.