Groezrock (vrijdag) Meerhout 01/05/2015

Ook dit jaar is het weer een uitdaging om zoveel mogelijk interessante bands te zien, want wederom is de lineup indrukwekkend en het aantal podia groot. Naast het muzikale aanbod is ook het aanbod van het natje en het droogje opvallend divers. Vegetarisch, vet, Italiaans of Japans het staat er allemaal. Er is zelfs een cocktail bar en ook een speciaal bakkie Troost behoort tot de mogelijke versnaperingen. Complimenten!
De eerste band die ik goed weet te bekijken is Toxic Shock, een lichtelijk vreemde eend de bijt gelijk door de thrash metal die ze maken. Natuurlijk, er zit ook wel een punky attitude bij en er zitten wel wat invloeden in die hoek tussen de nummers, maar deze band zou zeker ook niet misstaan bij een echt metalfestival.  Niet verwondelijk dan ook dat ze binnenkort bijvoorbeeld in het voorprogramma staan van Testament. Helaas komt hun muziek niet goed tot zijn recht bij het wat rommelige geluid.
Daarna zie ik in dezelfde Back to Basics tent de poppunkers van Set It Off. Waar bij de meeste band de tent voller en voller loopt als ze wat nummers hebben gespeeld leegt de tent zich tijdens het optreden als een biervat tijdens een studentenfeest. Het klinkt toch echt allemaal wat te gelikt voor de hardcore punkcrowd en de jongemannen zijn toch wat teveel geinspireerd door One Direction in hun uiterlijk en maniertjes. Tot mijn verbazing sta ik dan ook al snel helemaal vooraan, naast nog wat tienermeisjes en jongemannen die op zich wel de lol kunnen inzien van de vrolijke deuntjes of simpelweg te dronken zijn hun weg naar de uitgang te vinden.
Op de Macbeth Stage staat voor mij de grote winnaar van de dag. Normaal is het daar ook niet zo heel druk, maar Not On Tour krijgt veel volk voor het podium. Deze female fronted punkrock uit Tel Aviv is het echte werk. Denk aan TSOL, Ramones of Bad Brains (die ze ook coveren). De frele zangeres geeft werkelijk alles op het podium en heeft een natuurlijk charisma wat me haar veel succes gunt.
Even later staat Against Me! op de Monster Energy Stage. We kunnen hier weer een indruk krijgen hoever het staat met de transformatie van man naar vrouw van Laura Jane Grace. Absoluut nog meer klinkend en ogend als man dan vrouw leidt de transgender staat van Grace niet af van de kwaliteit van de stevige maar zeker zeer melodische punkrock van deze band. Ook het geluid is hier prima.
Op de Impericon Stage staat een band waarvan ik duidelijk de populariteit onderschatte, Stick To Your Guns. De tent is bommetjevol bij deze band, zelfs buiten staan ze rijen dik te luisteren rond de tent. Ik moet dan ook toegeven dat dit zeker een bijzonder energiek optreden is en de publiek participatie gigantisch. In de hele zaal gaan desgevraagd de handjes omhoog en de moshpit is groot en uitbundig. De nummers zitten strak in elkaar en zijn een prima voorbeeld van hoe hardcore sociaal relevant kan zijn en toch nog gewoon lekker is om op te moshen. Volgend jaar staan deze jongens op het hoofdpodium schat ik in.
The Cancer Bats laten daarna zien dat met een niet zo toegankelijke sound het toch mogelijk is om veel publiek te trekken. Daarna volgt Iron Reagan met Municipal Waste in de gelederen. Deze band heeft de thrash sound gemeen met Toxic Shock (ze delen dan ook een split EP) maar blijkbaar helpt hun ervarenheid toch wel bij het neerzetten van een iets strakkere sound. Het publiek vreet het allemaal als spare ribs op een onbewoond eiland.
The Broilers zetten een absoluut lekker melodieus stukje duitstalige punk neer. Daarna pak ik nog een stuk mee van The Ghost Inside, die altijd weten te overtuigen met de strakheid van hun optredens en de bruutheid van hun zware riffs. Dan zie ik nog een stukje van Ceremony die een interessante mix spelen van hun ouderwetse hardcore sound en hun nieuwere, tragere en donkerdere sound die schatplichtig is aan Joy Division.
Even later doet Lagwagon op de Monster Energy Stage waar ze zo in uitblinken. Het hele publiek laten meebrullen en springen op hun energieke, pretentieloze punkrock. Naast de evergreens zitten er ook nog wat nieuwe nummers bij die het publiek toch verrassend goed weten te bekoren maar toch wel wat iets minder catchy zijn dat het oudere werk. Joey Cape heeft zich intussen een brilletje aangemeten die toch maakte dat ik hem net wat serieuzer nam.
Pennywise volgt, met succes. Het is weer even geleden dat ik deze band zo strak en met zoveel overtuiging heb horen spelen. Klassiekers als Fight Till You Day, Society en natuurlijk afsluiter Bro Hymn komen voorbij. Lagwagon’s Joey Cape zingt nog een nummertje mee met de recent teruggekeerde frontman Jim Lindberg. Opvallend is nog het eerbetoon aan de die dag overleden soulgrootheid Ben E. King als ze zijn geweldige Stand By Me met verve coveren.
Social Distortion sluit deze festivaldag af. Natuurlijk schoolt het publiek zich massaal samen in en rond de tent voor dit optreden. De oude rotten in het vak weten uiteraard een prima optreden te geven en het is dan ook een wonder dat een band van deze status nooit eerder op Groezrock stond. Op basis van dit optreden is er alle reden om dit volgend jaar goed te maken.