De eerste band die ik zie is de hardcoreband Wisdom In Chains op de Impericon Stage. Helaas weet deze band minder te overtuigen live dan wat ik van de albums verwacht had. Wellicht komt dat ook wel een beetje door het slechte geluid, met name de bas lijkt niet goed naar voren te komen. Lichtelijk aandoenlijk is wel het feit dat de leadzanger een nummer opdraagt aan zijn vrouw en twee kindjes die hij tijdens het touren zo moet missen. Tja, punkrock is al lang niet meer alleen voor jonkies, kijk maar naar andere geprogrammeerde bands zoals The Descendents of NOFX die ook al vrij lang meedraaien.
Vervolgens pik ik nog een stukje mee van Red City Radio, maar helaas is de tent van de Etnies Stage aan de kleine kant om voldoende mensen te herbergen. Daardoor krijg ik het optreden maar half mee.
Op de Monster Mainstage staat het Australische Bodyjar. Gek genoeg is de tent daar eigenlijk weer veel te groot voor. Blijkbaar zit het publiek van vandaag wat meer te wachten op hardcore dan op de poppunk van deze band. Toch is het geluid prima, de stem van de leadzanger goed in vorm en de nummers perfect relaxed vermaak voor de middag
Bij Deez Nuts is het redelijk druk, maar ik had op basis van de vele shirts met hun naam bij het rondlopende festivalpubliek het nog drukker verwacht. Soms lijkt hun Australische versie van New York hardcore zo dik aangezet dat het bijna een parodie is.
The Menzingers is een band die op plaat er gelikt is, wellicht te gelikt voor een lekker punkrock optreden vreesde ik. Ik had het mis! Live spelen deze jongens met dat extra stukje energie en rauwheid dat het genoeg doet rocken om liefhebbers van het hardere werk genoeg aan te spreken terwijl de liefhebbers van meer poppy punk niet teleurgesteld hoeven te worden. Dit soort muziek zou nu eens meer op 3FM mogen als tegengewicht voor de semi-intellectuele indie bandjes die er nu te horen zijn.
I Am The Avalanche op de Etnies Stage klinken simpelweg strak met hun punkrock die geschikt is voor elke punkliefhebber door een prima mix van stevige punkrock met rauwe melodie. Professioneel optreden!
Terror op de Impericon stage geeft de hardcore fans precies waar ze op zitten te wachten h0ewel het wellicht allemaal wat teveel by the numbers is.
BoySetsFire op de Main Stage is fantastisch als altijd. Vocalist Nathan Grey toont zijn gebruikelijke energie en rekbaarheid in zijn stem terwijl de rest van de band de set vol energie neerzet. Het is duidelijk dat er een hoop fans zijn die de nummers woordelijk mee kunnen zingen, maar ook in de moshpit volledig mee kunnen gaan in de agressievere kant van de nummers.
La Dispute in de Etnies is ongetwijfeld de meest uitzonderlijke act vandaag. Een opmerkelijke mix van spoken word en poezie op riffs, denk aan At The Drive-In meets Henry Rollins meets the Eels, klinkt als te bijzonder voor een groot festival. Toch blijkt de band populair en zijn er zelfs stagedivers te vinden tussen het publiek. Frontman Jordan rockt en danst op de riffs terwijl hij vol energie zijn teksten uitbraakt. Op de achtergrond worden op een doek projecties afgebeeld om het kunstzinnige gehalte compleet te maken. Onbeschrijflijk aanstekelijk, interessant en energiek.
Ignite stelt nooit teleur. Zoli Teglas is back! Na een tijdje uit de running te zijn geweest vanwege rug letsel waarbij hij tijdelijk niet kon lopen laat hij zien hoe blij hij is weer terug te zijn op het podium en geeft hij het publiek als geen ander het gevoel deel uit te maken van zijn familie. De duidelijke, emotionele en positieve teksten nodigen uit om mee te zingen en dat wordt uit heel veel keeltjes gedaan. Nog een hoogtepunt, waarbij geen enkele publieksfavoriet wordt overgeslagen, ook niet U2 cover Sunday Bloody Sunday. Normaal ben ik geen fan van covers voor dit soort bands maar als je zo’n nummer met zoveel overgave weet te brengen heb je mijn goedkeuring.
Over U2 covers gesproken… H2O laat in de Etnies tent horen niet te elitair te zijn om ook deze band te coveren. Naast natuurlijk covers van belangrijke hardcore bands zoals Warzone. Als geen andere band is H2O het prototype van wat je je voorstelt bij hardcore. Op het eind lijkt de helft van het publiek op het podium te staan waardoor de band zijn best moet doen om door te kunnen spelen. Het publiek gaat helemaal ui zijn dak bij het laatste nummer What Happened?, nu al een regelrechte punkrock klassieker. De tent is dan ook veel te klein voor deze band waarbij net zoveel mensen buiten de tent staan te luisteren als binnen. Duidelijk groot genoeg voor de Monster Mainstage de volgende keer.
Everlast is een mooie vreemde eend in de bijt op de Macbeth stage. Zijn akoestische nummers met schorre stem gezongen passen prima in het donker en het is toch redelijk druk, ondanks het feit dat het hier zeker geen punk betreft. Everlast beklaagd zich een beetje over de rokers die wat te dichtbij hun nicotine dampen uitblazen en over het feit dat het toch wel verdomd koud is op de stage daarbuiten. En ik moet hem gelijk geven, koud was het buiten. Dat was dan ook de grootste domper op de dag, het feit dat je met flink dichtgeritste jassen van band naar band moest lopen. Tja, aan het weer kan de organisatie natuurlijk nog steeds niet doen.
NoFX sluit af. Ze openen weer lekker met beledigen van het publiek door te zeggen dat ze voor het eerst in België optreden. Het hele optreden door volgen de vele flauwiteiten en de act waarin ze net doen of ze totaal niet weten waar ze mee bezig zijn. Het feit dat ze die act elke keer tonen laat zien dat dit natuurlijk schijn is. De belofte dat ze hun succesalbum Punk In Drublic volledig zullen spelen is maar ten dele waard. Alle nummers komen wel voorbij maar in totaal andere volgorde, in een mix met allerlei andere nummers en stomme grappen. Het is duidelijk dat nog steeds veel fans genieten van hun optreden maar ik vrees dat ik het zo langzamerhand wel een beetje gezien heb.
Als ik dan de nacht inloop op weg naar auto en huis denk ik met respect aan de festivalgangers die de kou moeten trotseren in hun tentjes. Alles voor punkrock!