Growing Horns bestaat vijf jaar en viert dat met een eerste EP. Daarop vijf tracks die het beste van doom, sludge en stoner combineren. Nog één lange track erbij en we hadden deze The Nobility Of Pain zonder schroom een album kunnen noemen, maar liever vijf toptracks op een EP dan een album met vullers. The Nobility Of Pain werd zopas voorgesteld in een uitverkochte Elpee in Deinze (België).
Stonerdoomband Welcome To Holyland mocht openen voor Growing Horns en deed dat als trio en niet als vierspan. De tweede gitarist heeft z’n arm gebroken en dan moet je keuzes maken als band: alle gigs afzeggen of er toch maar het beste van proberen maken. Als trio klonk Welcome To Holyland zeker niet slecht. Hun donkere en bij momenten licht psychedelische en/of sludgy stonerdoom in de slipstream van Sleep en Acid King werd heel hard gewaardeerd door het publiek. Drummer Sylvester heeft doorgaans een dienende rol in de band, maar er was toch één track waarin hij zijn talent ten volle kon tonen met een strak herhaald ritme dat eerst kleine details erbij krijgt en dan mooi evolueert, verandert en versnelt. Jammer dat hij dat niet in meer tracks kon tonen. Zanger-gitarist Wim had het druk om in z’n eentje een volle gitaarmuur op te bouwen. Misschien stond de band wat onwennig op het podium omdat er iemand ontbrak, maar aan hun act op het podium is er anders nog wel wat werk. In dit genre is het geen misdaad, maar er was nauwelijks interactie met het publiek en van de bassist hebben we het hele optreden door enkel z’n rug gezien. Niettemin een band met potentieel die we zeker nog eens willen zien en horen op volle kracht.
Growing Horns zet zichzelf in de markt als het bastaardkind van Goatsnake, Crowbar en Down. Op de EP zijn de ruwe kantjes er een beetje afgevijld en primeert de muzikaliteit. Live is het dan toch eerder de energie die net iets meer aandacht krijgt. Tot net voor hun show staat de band nog in de zaal biertjes te drinken met de fans. Geen gedoe met stress en vaste rituelen in de backstage, gewoon het podium opstappen, elkaar een vuistje geven en eraan beginnen. Zanger Dafus Demon zuigt met zijn dreadlocks en zijn priemende blik alle aandacht naar zich zodra hij op het podium van de Elpee staat en ook muzikaal is hij live meer aanwezig dan op het studiomateriaal. De hele band staat met veel vertrouwen te spelen, goed beseffend dat ze een prima EP uit hebben die de deur naar grotere podia en festivals moet openduwen. Dat ze volgende zomer op Alcatraz spelen zal het geloof van de band in het eigen kunnen zeker een boost geven. De Elpee uitverkopen is puur mathematisch misschien geen grote kunst, het bevestigt wel dat er iets leeft rond deze band.
De set van Growing Horns is uiteraard opgebouwd rond de vijf tracks van The Nobility Of Pain, nog aangevuld met Dopefuck, Motherbong en Big Fat Nun. De EP-tracks krijgen live nog een extra shot energie en power, maar de details en nuances blijven wel overeind. De uitvoering van 2084 in Deinze was er eentje om kippenvel van te krijgen. Het was ook het moment voor Dafus Demon om het publiek in te duiken en al crowdsurfend tot aan de voordeur van de Elpee en weer terug gedragen te worden. Mountains Of Pain was ook bijzonder goed. Na de reguliere set komt er nog één track als toegift. Het publiek wil graag nog een tweede bisronde, maar inmiddels is het vat helemaal leeg bij Growing Horns. Alles gegeven en een paar mooie doelpunten gescoord, dan kan je tevreden de kleedkamer in.