Guido Belcanto – Liefde En Devotie

Guido Belcanto begint stilaan wel veel waardering te krijgen van Vlaamse collega-artiesten. Dat mag anderzijds ook wel voor een artiest die al sinds eind jaren ’80 aan de weg timmert. In het begin van zijn muzikale leven werd hij al eens in de hoek van de kleinkunst of de schlagers geduwd, maar daar hoorde hij nooit thuis. In 2011 was hij de openingsact op Noorderslag en tekende hij een contract met het Nederlandse label Top Notch, waar doorgaans The Opposites en De Jeugd Van Tegenwoordig thuis zijn. Belcanto is van veel markten thuis en hij noemt zichzelf graag chansonnier, maar op Liefde En Devotie, zijn nieuwste album, trekt hij het jasje aan van de rootsrock en americana, compleet met mondharmonica, banjo, lapsteel, accordeon en mariachi-trompet.
 
De openlijke waardering van collega’s is overigens niet nieuw. Eén van zijn grootste hits op YouTube is Toverdrank, zijn versie van Summer Wine die hij bracht met An Pierlé. Op zijn vorige album Cavalier Seul werd hij bijgestaan door o.a. Bart Peeters, Stijn Meuris (Noordkaap) en Frank Vander linden (De Mens). Op Liefde En Devotie is de lijst minstens zo indrukwekkend: Nicolas Rombouts van Dez Mona, Naomi Sijmons van Reena Riot, Tom Van Laere van Admiral Freebee, Yvez Fernandez-Solino (Hooverphonic), Marc De Maeseneer (Whodads), Nathalie Delcroix, … een team waar heel wat artiesten jaloers op zullen zijn.  Het zijn niet alleen klasbakken, ze leveren ook nog eens sterke songs af, met telkens Belcanto’s stem in de hoofdrol.
 
Een deel van Belcanto’s begeleidingsband en gastartiesten deden overigens mee op How Different It Was When You Were There, het van melancholie en liefdesverdriet overlopende album van de in België residerende Amerikaan Matt Watts. Maar als het gaat over eenzaamheid en gebroken harten scoort niemand hoger dan Guido Belcanto.
 
Liefde En Devotie wordt ingezet met Johnny Vergeet Me Niet, een vertaling van een nummer dat The Meteors in 1961 uitbrachten. Belcanto herneemt hier de vertaling uit 1984 die Tom Peters maakte voor de Nederlandse artiest John Spencer. In zijn ode aan de Amerikaanse actrice Jodie Foster rijmt ‘Foster’ op ‘paternoster’. Een dergelijke associatie kan alleen Belcanto bedenken.
 
Belcanto brengt op dit album ook een reeks covers (vertalingen) en hij verdient een pluim voor de keuzes die hij daarbij maakt: Haar Vader Hield Niet Van Mij van Gerry Rafferty, Laarzen Van Spaans Leder van Bob Dylan, Henry Lee van Nick Cave en break-upsong Ik Geloof van Loudon Wainwright III. Die vallen niet op tussen Belcanto’s eigen (sterke) nummers als Ik Weet Niet Waar Mijn Meisje Is, de countryballad Al Die Verspilde Schoonheid, het bluesy Uniek Specimen Van De Menselijke Soort en het onvermijdelijke Mannen Met Een Gebroken Hart.
 
In Meneer De Politieman doet de Vlaamse bard het verhaal van zijn vergeefse pogingen om onder een veroordeling voor dronken rijden uit te komen. Hij vertelt het zo pijnlijk eerlijk dat je je het tafereel zo voor de geest kan halen. Tom Van Laere legt nog wat extra weemoed in het nummer.
 
Het jasje van de rootsrock past Guido Belcanto wonderwel.