Ik ben niet heel erg verrast als het in 013’s Next zaal al meteen vanaf het begin druk is. De voorprogramma’s hebben net zo veel buzz om zich heen hangen als de headliner. Ik hoorde al eerder dat veel mensen puur alleen al om de openingsact naar Tilburg zijn getrokken.
Guilt Trip is zo’n band die het de laatste tijd enorm goed doet bij vooral een jeugdig publiek. De snoeiharde metallic hardcore uit Manchester met wat thrash elementen is er vooral op gericht om hard te gaan in de pit. Met hun sportieve kleding belichamen zij ook visueel die stijl. En hard gaat het! De armen en benen maaien al snel weer om zich heen waardoor de uitverkochte kleine zaal al snel bijna té klein is. Niet dat de band daarmee tevreden is, het moet nog wilder, nog harder. Als je er een drinkspelletje van zou maken om elke keer als frontman Jay Valentine vraagt de pit te openen of te two-steppen een shotje te nemen zou je stomdronken de zaal uit wagen. Niet dat er veel kans is een shotje te nemen zonder het glas in je gezicht verpletterd te krijgen in de furieuze pit. Soms gaat al dit geweld ten koste van de muziek, de interactie van het publiek lijkt belangrijker dan de muziek. Gelukkig zijn er momentjes zoals waar drummer X clean vocals laat horen op Broken Dreams dat we er even aan worden herinnerd dat deze band niet alleen een zaal in beweging kan krijgen maar ook een hoop goede nummers heeft. De thrash roots worden mooi geëerd in de afsluiter, Machine Head cover Davidian.
Het Australische Justice For The Damned is nog even bruter! Waar Guilt Trip een flinke portie thrash verwerkte in hun hardcore is het bij hen vooral death. Ze simpelweg een deathcore band noemen schiet wat tekort, daarvoor ligt de nadruk teveel op twostep-bare hardcore. Wat wel heel deathcore is, is het stemgeluid van vocalist Bobak Raffiee. Zijn grunt is live opvallend sterk. De logge breakdowns zorgen dat er naast karate in de pit ook nog wat mooie momenten zijn om te headbangen. De energie blijft hoog met circle pit na circle pit en het aantal stagedivers gaat ook omhoog. Het is bijna een opluchting als we even rust krijgen na het laatste nummer van de set, Pain Is Power.
Sylosis tapt uit net een ander vaatje dan de rest van de bands vanavond en is daarmee een welkome afwisseling. De thrashy modern metal van Josh Middleton en kornuiten leunt wat meer op groove en virtuozere riffs dan het betere beukwerk. Nu moet gezegd worden dat de rauwere passages vanavond met beide handen aangepakt worden om toch flink op te moshen. De band beweegt flink op het podium, regelmatig gebruik makend van de verhogingen om boven het publiek uit te torenen.
Eigenlijk heeft de band niet één maar twee albums om op te touren vanavond. De tour die Cycle of Suffering had moeten ondersteunen werd namelijk de nek omgedraaid door de pandemie. Niet raar dus, dat nogal wat nummers van dat album vandaan komen in de setlist. Als dan de gitaren worden omgewisseld voor die met een andere tuning is het duidelijk dat het dan tijd is om de nummers van het ook door ons goed ontvangen nieuwe album A Sign Of Things To Come te laten horen. Die heerlijke openingsriff van het titelnummer van die plaat leidt dit tweede deel van de set perfect in. Hier mag Josh laten horen dat zijn cleans net zo goed klinken als zijn rauwere vocalen. Het catchy refrein, “face down in the dirt again” van Deadwood wordt luidkeels meegezongen door iedereen in de zaal. Voor mij het hoogtepunt van de avond.
Enig gevoel voor dramatiek blijkt Malevolence niet vreemd. Voor hun opkomst gaat er een gordijn dicht zodat we niets zien van de podiumwissel. Als het gordijn open gaat blijkt wel dat dit toch wel echt de headliner te zijn, want de al uit zijn voegen barstende Next is nog voller. Niet dat dat iemand weerhoudt om los te gaan in de pit. Slechts achter de geluidstafel en tegen de muur ben je nog een beetje veilig. Een stroom van crowdsurfers en stagedivers vult de moshende menige aan. Helaas gaat dit niet helemaal goed. Als een crowdsurfer op een bezoekster landt en die onderuit gaat moet de show worden stilgelegd. Snel wordt er ruimte gemaakt en bekommeren wat bezoekers zich om de dame. Uiteindelijk zijn ook de mensen van 013 ter plekke en wordt ze de zaal uitgeholpen. Zo te zien gaat het redelijk met haar. Reden voor frontman Alex Taylor nog even duidelijk te maken dat het er wild aan toe kan gaan maar het belangrijk blijft dat we op elkaar letten. Vervolgens wordt de show hervat.
Een paar minuten lijkt de zaal nog een klein beetje onder de indruk van het gebeurde, maar al gauw gaan de stagedivers en moshers weer los. Het fijne is wel dat Malevolence naast hun lompe beatdown hardcore ook een aantal sludge momenten in hun muziek heeft verwerkt. Door mee te zingen met bijvoorbeeld Still Waters Run Deep en Higher Place hebben de beenspieren even rust en kunnen we de stembanden aan het werk zetten. Zoals altijd imponeert gitarist Konan Hall met zijn heerlijke rauwe strot bij de passages die hij op die nummers zingt. Soms vraag je je af waarom hij niet de zanger is, tot hij en Alex samen zingen en je begrijpt dat dat samenspel nog krachtiger is.
Het is de laatste show van de tour vanavond en de heren hebben wel duidelijk zin in een feestje. De enorme adoratie van het publiek gaat Alex niet in de koude kleren zitten. Enkele keren klinkt zijn dankwoord vrij geëmotioneerd. Dat feestje komt tot uitbarsting als bij het laatste nummer, Broken Glass als alle andere bands en een kerstman het podium opkomen en meezingen en meespelen. Een prachtig en overweldigend gezicht. Het wordt nog even gekker als Mariah Carey’s All I Want For Christmas Is You door de speakers schalt en het publiek daar op rond danst, net als Alex die zijn flesje water over het publiek leeggooit. De agressiviteit maakt plaats voor jolijt en de kerstgedachte als iedereen gebroederlijk de zaal uit loopt om thuis de blauwe plekken te tellen.