Gun – Favourite Pleasures

Ooit hadden ze een kneiter van een hit met een cover van Cameo’s Word Up! en ze stonden zelfs in het voorprogramma van de Stones. Maar voor het album Swagger met daarop Word Up! in 1994 uitkwam waren er al een paar leden opgestapt. Het was de voortzetting van een onrustig bestaan voor de Glasgowse band Gun.
Ze namen kort daarna een pauze van een paar jaar, en keerden terug met alweer een aangepaste line-up en de aangepaste naam G.U.N. Er verscheen een nieuw album, dat het matig deed – de producer kreeg daarvan de schuld – en vrijwel direct daarna was daar het einde voor de band.
In 2008 kwamen ze na diverse omzwervingen weer bij elkaar. Nou ja, de broers Giuliano ‘Jools’ Gizzi (gitaar) en Dante Gizzi (bas) richtten de band weer op. Zanger werd Toby Jepson (Little Angels en tegenwoordig Wayward Sons), met goedkeuring van de oorspronkelijke zanger Mark Rankin. Na één album stapte Jepson weer op en werd Dante Gizzi de zanger. Favourite Pleasures is het derde album met hem als zanger.
Opener She Knows is een lekkere uptempo rocker die me door de zanglijn wel wat aan The Cult doet denken. Met een lekker refrein dat je meteen meezingt is het een meer dan uitstekende poprocker. Ik zit klaar om me enorm te vermaken, maar dat is al snel afgelopen. Het navolgende Here’s Where I Am is als compositie helemaal niet slecht, maar het heeft een uitvoering die herinnert aan Britse sixtiesacts als The Hollies. Ook tracks als Silent Lovers en Black Heart hebben iets van oude Britse glampop. Te vaak naar mijn smaak wordt het een soort Def Leppard met beperkt budget. De afsluitende track Boy Who Fooled The World is een pianoballad met een wat zeurderige zanglijn. Het maakt dat ik blij ben dat het album afgelopen is, en dat terwijl het toch maar 38 minuten lang is…
Het helpt niet dat in de productie ook nog eens de scherpe randjes er vanaf gehaald zijn. Wat meer pit en je krijgt lekker vlotte songs op het randje van pop en rock met de nodige eh.., swagger, ja. Nu is het een album waar je steeds het gevoel krijgt dat het tempo eruit gehaald wordt. Meer songs als She Knows en de titeltrack – die laatste bevat een fijn ouderwetse classic-rocksolo – hadden het album goed gedaan.
Het luistert nauw in dit genre. In het ideale geval zijn de songs niet te lang, hebben ze refreinen die meteen blijven hangen en kunnen ze bij wijze van spreken meteen een voetbalstadion in beweging krijgen, zoals Seven Nation Army (White Stripes) en Chelsea Dagger (The Fratellis) dat kunnen. Op Favourite Pleasures lukt dat maar sporadisch en daarom is het als album niet zo’n heel erg geslaagde release.

Gun website