Gurd is een Zwitserse band die zijn sporen toch al wel min of meer heeft verdiend. De band speelde al samen met Slayer, Biohazard, Venom en Prong om er een paar te noemen. Gebouwd in 1994 op de restanten van Poltergeist en Stylistically speelt de band nu twintig jaar power-thrashmetal met daar bovenop de nodige invloeden uit de rest van de metalscene.
De diverse invloeden hebben aan de ene kant een meerwaarde omdat het iets extra’s kan geven aan de afzonderlijke composities. Aan de andere kant mist Fake een beetje een rode lijn door de veelzijdigheid van de band. Lekkere thrash komen we tegen in White Death. Raggende gitaarpartijen in combinatie met een uiterst snelle ritmesectie zorgen voor een flinke portie metal. Het dunkt mij dat bassist Franky de snaren van zijn bas geselt tot zij smeken om genade en slaat drummer Steven zijn drumvellen tot ze blauw zien. Ook in Near Miss komen we heerlijke tempothrash tegen. De zang van V.O. is fraai en de riff heerlijk. Daarnaast komen we zeker ook nummers tegen die sterk tegen de hardrock aanleunen. Titelnummer Fake is daar een goed voorbeeld van. De toon is in het nummer meteen gezet door een dijk van een gitaarsolo in het intro. Duizendpoot V.O. geeft daarbij met zijn naar schuurpapier-klinkende-stem het nummer een extra impuls. Ook Hunter Of Dreams is een aanstekelijk nummer met een lekker ritme. De ‘female’ zang op de achtergrond biedt daarbij een fraai contrast met het diepliggende stemgeluid van V.O. Hoewel het nummer hardrockerig begint, ontwikkelt het zich tot een goed thrashnummer. Componist V.O. heeft, zoals eerder gezegd, een ruim assortiment muziek waar hij inspiratie uit weet te putten. In het intro van Last Hooray gebruikt hij naar mijn idee één van de beste riffs uit de muziekgeschiedenis als basis voor zijn eigen compositie. Het zware naar Kiss’ Warmachine leunend intro is de startmotor voor dit nummer. Verder vinden we de groovende thrash van Anthrax terug in Hagridden (met een prominent basloopje en diverse hip-hopinvloeden) en Bong, Bong. Beperkte Gurd zich hiervoor nog tot het verwerken van invloeden. Leentje-buur spelen ze wel degelijk in Go For It. De vergelijkingen met Gematria (The Killing Name) van Slipknot zijn overduidelijk aanwezig.
Houd je van afwisseling met daarbij een voorliefde voor groovende, beukende thrashriffs, dan is Fake zo nep nog niet. De twaalf nummers op het album luisteren ontegenzeggelijk lekker weg, maar zoek je eenheid (lees: rode draad) in een cd, dan zou je er goed aan doen om de Zwitserse precisie ergens anders te zoeken.