Tekstueel heeft de band ook nog wel wat te vertellen. Vertellend vanuit de eigen ervaringen van Christoffer en het uitbreken uit een religieuze cocon en het verdriet dat daarmee gepaard kan gaan, wordt beschreven op het nieuwe album. Het gaat over verlies en de wonden die het achterlaat en die weer moeten helen. Het artwork van het album is daar mede op gebaseerd. De duif staat symbool voor hope, heling en vergiffenis en met het succes in Japan in het achterhoofd is het vorm gegeven in origami.
Het album start inderdaad met Gravity (een veelvoorkomende titel heb ik ondertussen ervaren) ook krachtig met veel power in het drumgeluid van Anders Kirkegaard. Het stemgeluid van Christoffer staat ergens in schril contrast met de zwaarte van de muziek, maar past er daarom ook wel heel goed bij en in. H.E.R.O. heeft zich inderdaad toegelegd op een meer mainstreammetalkant waarin ze het niet schuwen om wat elektronische elementen in te passen. Daarbij weet de band zeker hoe een goede groove klinkt. In een opzwepend stuk muziek rockt de band er lustig op los. Een vette groove staat ook centraal in Oxygen waarin het basspel van Johan Wohlert lekker naar voren is gehaald.
Dat is niet anders in Leave The Blind waarin Philip Strand een mooie gastrol speelt. Ook hier weet de band toegankelijke rock/metalcore neer te zetten en weten hier enige dubstepaccenten toe te passen om het geheel extra smaak te geven. Het smaakt allemaal naar toegankelijke rocksongs waarin niet alleen het rockpubliek zijn ding kan vinden, maar waar het aantrekkelijke geluid en de aanstekelijke refreinen centraal staan. Never Be The Same, Made To Be Broken en Bring Me Back To Life zullen een groot publiek aanspreken en dan hebben we ook nog de, naar mijn mening, superhit Personal. Hier krijgen alle elementen uit rock en pop de ruimte en worden mooi verbonden waarbij H.E.R.O. de compositie subtiel en mooi hebben opgebouwd. Aan de basis ligt een mooi rockgeluid terwijl de coupletten zo bij een band als 5 Seconds Of Summer weggelopen zouden kunnen zijn. Neem daarbij het heerlijke refrein dat meteen blijft hangen en je hebt de hit waar menig muziekliefhebber blij van wordt.
Verder vallen drie composities in positieve sfeer nog op. Monster kent een fraai zangspel tussen de stemmen van Melissa Bonny (Ad Infinitum) en Christopher en het drumwerk is opvallend en duidelijk aanwezig opgenomen. In Cynical heeft de band weer precair dat evenwicht opgezocht van stevige rock met een meer ingetogen geluid om met Heavy Heart het album nog even rustig en ingetogen af te sluiten. Het stemgeluid van Christoffer staat centraal in een gevoelige compositie dat eigenlijk gewoon lief aandoet.
Alternate Realities is een album dat een brug slaat tussen het grote (pop)publiek en de rockliefhebbers Muzikaal klinkt het lekker, hebben alle composities een fijne melodie maar wordt een stevige en lekkere groove niet geschuwd. Daarbij heeft de band tekstueel ook nog eens iets te vertellen. Voor een diehard metalliefhebber is het geen album om aan te schaffen, maar voor rockliefhebbers die wel van goed opgebouwde composities houden met een populaire twist is het een heerlijk album.