H-One – Cygne II

H-One werd opgericht door de broers Alan (gitaar en zang) en Adrian (drums) uit de Franse stad Toulouse. De muziek die ze brengen is moderne metal (industrial, met hints naar death en hardcore), met veel power, die soms eens melodieus en dan weer heel zwaar en log is, en met een hoofdrol voor de zware stem van Alan. Live is H-One een trio, met Arnauld op bas, maar in de studio neemt Alan ook nog de bas-partijen voor zijn rekening. Muzikaal zitten ze een beetje in het straatje van Gojira en Fear Factory. Buiten Frankrijk is de band nog maar weinig bekend, maar door in het Engels te zingen geven ze aan dat ze toch ook buiten Frankrijk willen doorbreken.
 
In 2014 bracht H-One reeds hun debuut Cygne uit en nu is het de beurt aan Cygne II, opnieuw in eigen beheer, maar met een handig tekstvel. Net als op het debuut is er in de teksten veel aandacht over alles wat er misgaat op de wereld, te beginnen bij het milieu. Die aandacht voor het milieu trekt de band ook door, bv. in het knappe artwork. Bij hun optredens verkopen ze behalve hun eigen merchandise ook dingen van Sea Shepherd. Opener Salt War van Cygne II is dan ook meteen een aanklacht tegen het vangen van walvissen en haaien, gebracht met veel power en energie en geregeld een break. H-One wil bewust modern en ook vooral heel kwaad klinken. De nummers komen als een pletwals over je heen, met loodzware bassen en brutale riffs. Op Home en Pray For My Name wordt wat gas teruggenomen en deze zijn, net als de rest van het album, inzake tekst meer persoonlijk van aard.  Op Mother wordt daarna alles aan flarden gebeukt en geramd. Voor solo’s is geen plaats.
 
Of Headcharger een knipoog is naar de gelijknamige Franse band die muikaal een beetje in hetzelfde straatje zit, is niet meteen duidelijk. Deze song gaat meer naar de klassieke heavy metal en thrash en is op het album een welkome afwisseling na al het eerdere muzikale geweld. Hier toont de band dat ze meer kunnen dan een muur van geluid optrekken. Moved Reasons is daarna een bijna akoestisch tussendoortje, maar niet helemaal overbodig, omdat zo het contrast met het brutale Black Cloud nog dikker in de verf wordt gezet. Zelfs met het tekstvel erbij wordt het niet duidelijk waar dit nummer over zou kunnen gaan. Het lijkt een aaneenschakeling van verschillende frustraties die gekanaliseerd werden in één song. Afsluiter Final Track is ook al één brok energie met een hardcore-toets.  Wie wat geduld heeft, kan na Final Track nog naar een mysterietrack luisteren die een beetje in de lijn ligt van Moved Reasons. Niets is wat het lijkt bij H-One.