Het progressieve-symfo rock-metallabel Construction is in 2022 gelanceerd en heeft tot doel op de (Nederlandse) progressieve rockmuziek extra aandacht te geven. Na het tekenen van contracten met Inhalo en The One is nu ook Hackberry ingelijfd. Een kwintet uit Groningen dat is opgericht in 2015 en zich heeft gericht op het spelen van instrumentale composities. Nadat de EP Desert Orchid en het album Hackberry zijn uitgebracht, brengen ze onder de vlag van Construction Records nu het nieuwe album Breathing Space uit. Een album met slechts vier composities, maar wel met een totale lengte van vijftig minuten.
Nu moet ik zeggen dat ik niet van huis uit een fervent liefhebber ben van instrumentale muziek, hoewel de albums van Long Distance Calling me zeker kunnen bekoren. En ook Hackberry krijgt het voor elkaar om mijn aandacht vast te blijven houden met hun ingenieuze muziekspel.
Bij Luranes weten ze mijn aandacht meteen te grijpen met een lekker basgeluid. Dat wordt geheel volgens verwachting aangevuld met gitaar, keyboards en drums en de band neemt er in het intro ruim de tijd voor om mijn aandacht te krijgen en te laten versmelten met hun spel. Eenmaal op dreef trakteert toetsenist Hidskes me op een klein lief intermezzootje waarna de basis weer wordt opgepakt totdat er na viereneenhalve minuut op het goede moment een warme wending is. Hidskes laat zich niet zomaar gewonnen en vraagt met een stuk Hammond weer de verdiende aandacht. Het gaat daarna naar een stuk sci-fi symfonische rock met een gangbaar ritme. Het is allemaal niet zo ingewikkeld (om te beluisteren) maar Hackberry gooit het na acht minuten over een andere boeg en onregelmatigheden worden ingebakken. Het lijkt op een stuk lagedrukgebied dat spannend in de lucht hangt en zich af en toe laat horen. Licht onvoorspelbaar en variërend vervolgt Lunares zich een weg naar de donkere nacht.
Dan is Solitary March meer ingetogen. Het zijn de dauwdruppels op een frisse lenteochtend die het sprookjesachtige tafereel van muziek voorzien. Licht deinend weten de gitaristen Bonardi en De Boer een fantasiewereld te scheppen die warm aanvoelt. Het gitaarspel wordt wat scherper en uiteindelijk komt er meer kracht en opereert Hackberry in een hogere versnelling. Al met al golft Solitary March rustig voorbij om na bijna zeven minuten terug te grijpen naar de sfeer bij de start en krijgt het een wat weemoedig karakter. Voordat ik in een depressief moeras wordt gezogen wordt het karakter meer krachtig en wat dreigender en laadt mijn adrenalinepeil weer op.
Op de helft van het album blijkt Hackberry meer noten op de zang te hebben. Vanuit de progressieve kant beweegt de band naar mijn idee naar een stuk muziek in Foreshadow dat elementen uit de southern rock bevat. Het is een beetje een auditief wildwest tafereel voordat het duel begint. De spanning stijgt en krijgt een ontlading met een krachtig riffgeluid. Maar er is zeker ook plek voor een heerlijke gitaarsolo die verzachtend zich een weg zoekt. Het wildwesttafereel verdwijnt wat naar de achtergrond door diverse wendingen in de muziek. Toch lijkt Foreshadow zich als een cirkel te ontplooien en komen elementen uit het eerste stuk weer terug. Daarin smoothspelend voelt alles in Foreshadow rond aan.
Manticore eindigt het album en Hackberry gaat voortvarend van start met een stevig stuk muziek waarin de gitaar zich een weg lijkt te zoeken in de scheurtjes en kieren die bas, keyboards en drums laten ontstaan. En als een fors groeiende rank ontplooit het gitaarspel zich in allerlei bochten de vrijheid tegemoet. Links en rechts ontspruiten knoppen en bladeren tot de verzadiging is bereikt en alles weer samen komt in stevige instrumentale metal. Alles als voorbode van de bloei van de Manticore (hoewel dit in de Perzische mythologie gelinkt is aan een soort van sfinx). Wat volgt is een zeer gevarieerd stuk muziek vol stijl- en tempowisselingen met regelmatige onregelmatigheden en vooral oog voor het algemene geheel.
Als niet bijzonder liefhebber van instrumentale metal mag ik Breathing Space graag horen. Hackberry weet met de vier composities genoeg variatie aan te bieden waardoor het album als geheel aantrekkelijk blijft. Daarbij zijn de composities op een dusdanige manier opgebouwd dat ze niet saai, maar zeker ook niet complex worden ervaren. De vijf heren weten op een uiterst bekwame manier sferen neer te zetten die bij elkaar aanspreken. En Construction Records heeft weer laten zien dat ze op een bijzondere manier een kijk hebben op de symfonische progressieve rock en steeds weer kwaliteit weten binnen te halen.