Toch weet Hail The Sun juist dat toegankelijke karakter in te bedden in het totale geluid. In Domino zorgt het drumwerk van Donovan Melero voor de wending. Domino lijkt over te lopen in Slander. Rustig wordt de spanning opgebouwd en ten aanzien van het gitaargeluid van Aric Garcia en Shane Gann moet ik denken aan de ondergewaardeerde band Red Guitars. De coupletten werken rustig naar de theatrale uitbarstingen die als hysterische passages op je af worden gevuurd. De wet van de geordende chaos (waaruit mijn bureau en geest bestaan) is zeker van toepassing op Slander. Binnen de variatie die in de compositie ligt weet Hail The Sun toch een gestructureerde compositie neer te zetten die aanspreekt. De muzikale achtbaan van Slander geeft je een stortvloed aan indrukken die zich langzaam in elkaar passen.
Met Solipsism zet Hail The Sun lichtelijk de rem op het geluid. Solipsism is minder complex en vooral in de refreinen heerst een vorm van rust en biedt daardoor voor sommigen meer houvast. Misfire gaat verder op de ingslagen weg. Het drumwerk is heerlijk en de zang is innemend. Donovan beschikt over een stemgeluid waarin hij vele accenten weet mee te geven. Ook in het Made Your Mark is dat het geval. Relatief rustig klinkt hij helder en de muzikale basis ademt rust en vertrouwen. Het couplet is rustig neergezet en hoewel het refrein krachtiger van aard is, is het prettig om te beluisteren. De gitaar wordt subtiel neergezet en de eerdere vergelijking met Red Guitars komt hier weer sterk naar voren.
Slipped My Mind lijkt eveneens rustig te verlopen, maar juist hier komt dat algehele grensdoorbrekende muzikale experiment mooi naar voren. Het contrast is groter dan ooit en de uitspattingen zijn een genot voor het gehoor. En je bent goed opgewarmd voor Parasitic Cleanse dat kwalitatief voor mij met kop en schouders boven alles heen steekt. Hail The Sun maakt halverwege gebruik van een funky groove, weet een heerlijke vibe neer te zetten en is theatraal op zijn best in deze compositie. Een heerlijke compositie.
Ik weet nu al dat dit album nog lang bij mij blijft. Het opzwepende Hysteriantics bevestigt dit en het gevoelige Devaluation toont eens te meer aan dat Hail The Sun meer is dan een band die veel ‘herrie’ maakt. Ze hebben soms niet meer nodig dan piano en zang om een sterk gevoel neer te zetten. Verwacht echter niet het een zoetsappige compositie is tot het eind. Er wordt nog even flink extreem uitgehaald waardoor de passie bijna voelbaar is, een passie die je bijna kunt gaan proeven op je tong.
Met Punch Drunk wordt het album vrij toegankelijk afgesloten. Een compositie die perfect past in het totale plaatje van het album. New Age Filth laat Hail The Sun op zijn best horen. De tien composities bieden veel variatie en grenzen zijn opgezocht om vervolgens concentrisch te worden verwerkt in muzikale theatrale muziekstukken die van begin tot einde tot de verbeelding spreken. New Age Filth is een aanrader voor de progressieve rockliefhebber met een voorliefde voor theatrale uitspattingen.