Met een naam als Hamasaari zou je de band in eerste instantie plaatsen in Finland, maar Hamasaari is van Franse makelij en ik kan wel zeggen dat het vijftal met Ineffable één van de beste debuutalbums neerzet. Geïnspireerd door bands als Porcupine Tree en Karnivool zet Hamasaari een sterk progressief geluid neer waarbij gezegd kan worden dat Guillame Bernard (Klone, Polar Moon) een bijdrage heeft geleverd bij het ontwikkelen van de arrangementen en Forrester Savell (Animals As Leader, Karnivool) het avontuur verder vorm mocht geven.
Het album start met Different Time. Heel langzaam en voorzichtig wordt de sfeer gecreëerd door het toetsenspel van Sullivane Albertini en de verlaten gitaartonen van Antoine Alric. Wanneer zanger Jordan invalt onder begeleiding van bassist Jonathan Jupin en drummer Ëlie Chéron wordt het tempo opgevoerd en krijg je een Riversideachtig stuk muziek voorgeschoteld. De refreinen zijn krachtiger van aard en laten horen wat Hamasaari in zijn mars heeft en dan zijn we nog maar aan het begin van het album.
Crumbs is wonderschoon. Het geeft met eenzelfde gevoel als een sterke compositie van Riverside of Vola. Aan die ene kant het heldere stemgeluid van Jordan Jupin in de easy- loungeachtige flow in de begeleiding, maar daartegenover de krachtige erupties waarin bas, drum en gitaar excelleren. Daarbij is Hamasaari ook niet terughoudend om helemaal terug te gaan naar de minimale basis met de tweede stempartij dat voor meer diepte zorgt. Van daaruit weer opbouwend naar een krachtig geluid.
Hamasaari speelt met gevoel en intensiteit. Het akoestische intro bij Lords is daar een goed voorbeeld van. Een enkele ingetogen gitaarmelodie met het heldere stemgeluid van Jordan raakt de bekende snaar. In al zijn ‘eenvoud’ en emotionele lading durf ik zelfs te concluderen dat het geluid van Hamasaari hier de hoogtijdagen van Radiohead benaderen. Langzaam bouwt de compositie zich op in een prettig tempo en halverwege, na een klinkende stilte keert de band terug naar de akoestische basis dat met zijn loungekarakter licht jazzy naar het einde toewerkt.
De toon is gezet en Hamasaari heeft een duidelijk stempel gezet. Daar verandert in Bleak niets aan. Intens genietend is dit een compositie die je keihard, bij voorkeur alleen, moet beluisteren zonder enige afleiding. Ik beloof je dat er een muzikale trip voor je inzit.
In White Pinnacles gooit Hamasaari alle registers open bij de start. Een onderliggend bombast en de wat lijzige zang van Jordan doet vermoeden dat de band zeker ook luistert naar een band als Muse. Het bombas zwelt aan, maar is glooiend als een golf en complementeert de grunt en het keyboarddecor dat Sullivane Albertini neerzet. De koorzang op de achtergrond maakt van deze compositie een muziekervaring die alle kanten opvliegt.
Soms heb je niet meer nodig dan een mooie gitaarmelodie, een rustieke ondersteuning van de ritmesectie en rustige zang. Vanzelf komt het kippenvel op je armen te staan. Zoals in Old Memories of de afsluiter Prognosis.
Ineffable is het debuut van Hamasaari en de band overtuigt in alle opzichten. Het heeft de melodie van Riverside, het bombast van Muse en de sereniteit van Radiohead. Maar dit zijn maar referenties, want Hamasaari heeft een stevig eigen geluid en zet met Ineffable een prachtig album neer in het progressieve genre.