Ik begeef mij vanavond voor de tweede maal dit jaar naar de 013. Met het verpletterende optreden van Sabaton nog vers in mijn geheugen ben ik benieuwd of ik vanavond net zo enthousiast naar huis ga. Want de overeenkomsten zijn nl. opvallend groot: de headliner komt ook uit Zweden en zit in het zelfde genre waar dit land groot in is: powermetal…
Er prijkt geen ‘uitverkocht’ op de site, en een blik naar het balkon wijst uit dat dit vanavond gesloten blijft. Toch is van een lege zaal geen sprake als het Duitse Serious Black opent. Ze zijn voor mij totaal onbekend, maar een sterke opening en enkele uptempo nummers verder roept de muzikale stijl van dit vijftal herinneringen op aan Helloween, terwijl de hoge vocalen van zanger Urban Breed bij vlagen aan Rob Halford doen denken. Dat de muziek sterke overeenkomsten vertoont met deze Duitse metalband blijkt achteraf niet vreemd, als blijkt dat ex-Helloween gitarist Roland Grapow deel uitmaakt van de band (weer wat geleerd!). Grote verschil met de muziek van weleer is echter de veel dominantere rol van de double bass, waardoor de best wel catchy muziek ondersteund wordt met een wall of sound van de drumkit. Kortom: de opener van vanavond weet te overdonderen!
Eveneens uit Duitsland afkomstig is Orden Ogan, die zichzelf omschrijven als een melodische heavy metal band. Qua tempo wordt er inderdaad een stapje terug gezet, maar de afwisseling van de uptempo stukken met melodische (meerstemmige) zang en wat vleugjes viking metal zorgen voor een afwisseling en een gevoel dat de drie kwartier speeltijd die de band toebedeeld heeft gekregen best wat langer hadden mogen zijn. Gemeenschappelijke deler met de vorige band is een show die bol staat van energie en testosteron. Deze band is niet geheel onbekend voor mij, maar het is wel de eerste keer dat ik ze live zie. Ook deze band weet te overdonderen. Het is zo’n avond dat de line-up van begin tot einde goed is. Support acts zijn geen beginnende bandjes die met wat goodwill podiumtijd krijgen, nee, de lat ligt hoog van begin tot einde. En met de headliner nog te gaan kan mijn avond nu al niet meer stuk!
Er zijn bands die weten wat de impact van een juist gekozen intro muziekje kan hebben op de opkomst. En Hammerfall behoort tot deze groep: nog voordat er iemand op het podium staat brult de zaal luidkeels Run tot the hills mee. Het zal niet verbazen dat de eerste akkoorden van Hector’s hymn voldoende zijn om de vuisten in de lucht te krijgen. Een immense backdrop die de volledige achterwand van de zaal in beslag en een cleane stage is het decor waarin Joacim, Pontus, Oscar, Fredrik en Anders een dikke anderhalf uur lang niet minder dan 17 nummers ten gehore brengen, waarbij oud en nieuw werk langskomen. Uiteraard is het eind 2014 uitgebrachte (r)evolution vertegenwoordigd met openingsnummer Hector’s hymn, Live life loud, We won’t back down en Bushido. Maar zeker ontbreken nummers als Let the hammer fall en Hammerfall niet. Onbetwist hoogtepunt van de avond voor mij is toch Glory to the brave, waarin akelig duidelijk wordt hoe goed Joacim bij stem is. Kippenvel gewoon…
Het is vanavond gewoon zo’n avond dat alles klopt: een matchende line-up, 3 bands die niet voor elkaar onder doen, een zaal die gevuld is met fans die voor de bands komen en waarin van begin tot einde een prima muzikaal sfeertje hangt. Geen geouwehoer van bobo’s die het eigenlijk niet interesseert maar die de dag erna wel kunnen zeggen ‘dat ze er bij geweest zijn’, iets wat ik te vaak mee maak bij commerciële bands. Weer een optreden in de 013 wat nog lang zal blijven hangen. Meer van dit soort avonden please!
Setlist Hammerfall: Hector’s hymn – Any means – Renegade – B.Y.H. – Blood bound – Heeding the call – Let the hammer fall – Live life loud – 400 meter medley – Threshold – Last man standing – Glory to the brave – We won’t back down – Hammerfall – Templars of steel – Bushido – Hearts on fire.
