Han Uil – Esoteric Euphoria

Han Uil is een van de stille maar drijvende krachten achter de Nederlandse (progressieve) rock scene. Of dat stille te maken heeft met Han’s karakter of de onbekendheid van zijn muziek onder een breed publiek houd ik nu maar even in het midden. Gegeven is dat de gitarist zich al vanaf halverwege de jaren negentig in de muziekwereld beweegt.
Nadrukkelijker liet hij – of beter nog de band die hij toen oprichtte – van zich horen in 2000. Die band is Antares waarmee hij weliswaar kort, maar mede met het album Choking The Stone (2001) succes boekte. Enkele jaren later trad hij toe tot Seven Day Hunt, een groep die was ontstaan uit de restanten van Egdon Heath. Het album File This Dream uit 2008 gaat nog steeds door voor een progrock klassieker. Meest recent is Uils betrokkenheid bij TumbleTown, waar ook Aldo Adema en Erik Laan deel van uitmaakt.
Minder bekend is dat Han Uil eigen nummers bleef componeren en uitbrengen. Zijn solodebuut Alone dateert van 2006. Daarna volgden Dark In Light (2010) en Lawless Local Heroes (2015). Na vier jaar had Han Uil voldoende materiaal wat geschikt genoeg was voor een nieuw album, Esoteric Euphoria. Op dit 53 minuten durende schijfje staan tien puike composities die Han de bredere bekendheid moet geven die hij wat mij betreft verdient. Wat dat betreft is de albumtitel dan ook heel zorgvuldig gekozen.
Maar wat heeft het vierde solo-album van gitarist Han Uil te bieden? Ik memoreer ‘gitarist’, want Han Uil vindt zichzelf absoluut geen multi-instrumentalist, ondanks dat hij naast zingen en gitaar hier ook toetsen voor rekening neemt. Een goed luisteraar die ook bekend is met het laatste album van TumbleTown, zal ongetwijfeld het nodige herkennen. Veel nummers zijn ook in die periode gecomponeerd. Sterker nog, het zijn ook nummers die door de bandleden van TumbleTown niet unaniem geschikt werden bevonden. Zoals The Next Door Bully, een stevig nummer met metal invloeden die het (verre) muzikale verleden van Han Uil verraad. Een van de hoogtepunten vind ik The Storyteller. Een nummer met verrassende wendingen, tempo- en sfeerwisselingen. Zowel muzikaal als vocaal. Wat immers te denken van de fado-achtige zang door Esther Ladiges. Zij is de zangeres van Illumion die op vier nummers te horen is.
Ondanks dat Esoteric Euphoria niet echt een gitaaralbum is, kunnen we regelmatig genieten van het prachtige en afwisselende spel van Han Uil. Nergens treedt hij buiten de kaders die hij zelf getrokken heeft. Het album klinkt dan ook beschaafd en netjes. Zelfs de voorzichtige growls op het donker getinte Give Me Fire klinken beheerst. Failure is een ander pareltje. Ook een stevig nummer die na een intro met toetsen op stoom komt met heavy gitaarriffs, afgeknepen klinkende gitaarsolo’s en een heerlijk ronkende basgitaar van Peter H. Boer (S.O.T.E., Illumion). Maar ook het instrumentale Chasing Intensions is een fraaie compositie met melodieus en soepel gitaarspel.
Esoteric Euphoria is met afstand het meest consistente en homogene rock album van Han Uil tot nu toe. Het muzikale vakmanschap druipt van het schijfje af. Ik hoop, maar reken er eigenlijk op, dat de man met dit vierde solo-album verdient doordringt tot een breed publiek.