Hoewel Consumed zich nog ontluikend openbaart weet de band een mooie basis te creëren voor zanger Tom Alexander-Scott die hier meteen laat horen dat hij niet alleen over een dikke gruntstrot beschikt, maar ook in de clean vocals zijn mannetje staat. Daarmee ligt het geluid van Hands Of Attrition ook in het verlengde van The Five Hundred.
Eenmaal opgewarmd trakteert de band je op een meer uptemporitme in From The Void. Drummer Dale Harrison mag zich goed uitleven hier en Christopher Jenney geselt zijn gitaarsnaren tot het uiterste om die groove krachtig aan te zetten. Dat is echter nog niets vergeleken met zijn werk in More Than War. Als een mitrailleur volgen de salvo’s elkaar op en tijdens de melodielijn walst het ritme als een tank op de achtergrond.
Het accent op de groovemetal is duidelijk aanwezig in Threadbare en Subjugation. Hier gaat het karakter meer terug naar het gevoel, dan naar de snelheid. Binnen de groovelijn van Christopher kleurt Anthony Austin-Smith met zijn eigen solo gitaarlijn de lijntjes luchtig in.
Invloeden van Pantera zijn sterk terug te horen in The Becoming. Loodzwaar en voortploegend baant de band zich een weg door de metalmodder. Dat ligt waarschijnlijk ook ten grondslag in Leap Of Faith waar de Panteragroove mooi gemixt wordt met de kracht van Lamb Of God en daarbovenop zet Hands Of Attrition nog eens een dikke breakdown als kroon op het geheel.
Afsluiter Nightingtale is een kenmerkende uitsmijter met een dikke groove die op een wat onregelmatig ritme meewiegt. Ergens lijkt het karakter van Nightingtale buiten het geluid van de band te vallen, maar het zijn misschien juist die extra subtiele injecties die deze compositie erg aantrekkelijk maken en Colder Places op een prettige manier afsluit.