Deze avond biedt TivoliVredenburg een podium aan drie uiteenlopende bands, die desalniettemin duidelijke raakvlakken vertonen. Zo delen headliner Harakiri for the Sky en E-L-R elementen uit de post-metal, terwijl eerstgenoemde eveneens blackmetalinvloeden gemeen heeft met Dödsrit. Bovendien koesteren alle drie de bands een voorliefde voor lange composities. Op papier vormt dit dus een interessante line-up. Geen wonder dat de Pandora-zaal grotendeels gevuld is en zonder een tweede show in Nederland zou deze avond naar alle waarschijnlijkheid volledig zijn uitverkocht.
Om 19:00 uur openen de deuren van de Utrechtse concertzaal en om 19:30 weerklinken de eerste muzikale klanken in de intieme setting van Pandora. Het Zwitserse trio heeft zorg besteed aan de aankleding van het podium. Naast een backdrop zijn er verlichte bomen en andere natuurlijke decorstukken tentoongesteld. Muzikaal laveert het triumviraat tussen atmosferische passages, doom metal en post-metal. De band opent vandaag met Glancing Limbs, het enige van debuutalbum Mænad afkomstige nummer vanavond. De lang uitgesponnen composities variëren van akoestische, trage doomfragmenten tot massieve, meeslepende post-metalpassages.
De muziek is grotendeels instrumentaal en wordt slechts sporadisch voorzien van meerstemmige, etherische zang van frontvrouwen I.R. en S.M. Het publiek waardeert het optreden met herhaaldelijk applaus en ondanks de lengte van de nummers weet de variatie binnen de composities de aandacht vast te houden. E-L-R laat de muziek voor zich spreken en richt zich niet op interactie met het publiek, hetgeen de luisterervaring ten goede komt. In een set van veertig minuten speelt het trio slechts vijf composities, waarvan het merendeel afkomstig is van de recente langspeler Vexier. Het is een overtuigende opening, waarin de Zwitsers laten horen dat zang niet noodzakelijk is voor muzikale zeggingskracht.
Dödsrit neemt slechts vijftien minuten om het podium gereed te maken voor hun optreden. Diezelfde snelheid kenmerkt het energieke gitaarspel van het vijftal. De Zweden brachten vorig jaar het sterke Nocturnal Will uit en niet verrassend bestaat de setlist voornamelijk uit materiaal van deze plaat. Het optreden opent met het tien minuten durende epos Irjala van datzelfde album. Dödsrit laat een indrukwekkend niveau van muzikale beheersing zien en schakelt moeiteloos tussen heavy metal en black metal, waarbij crust-invloeden niet worden geschuwd. Met drie gitaristen ontstaat er ruimte voor gelaagdheid en virtuositeit.
Toch is het soms moeilijk te volgen waar een nummer begint en eindigt. De traditionele kop en staart missen door de vele opbouwen en tempowisselingen in de muziek. Ik merk zelf dat ik regelmatig mijn hoofd er niet bij kan houden, doordat ik de draad in de muziek kwijtraak. De diepe krijsen van zanger Christoffer en de talrijke gitaarsolo’s worden met enthousiasme ontvangen. Hoogtepunt is het consistente, dynamische drumwerk van Brendan, dat de furieuze riffs extra kracht bijzet.
Dödsrit krijgt halverwege het optreden bijval van Harakiri’s M.S, die een aantal gitaarpartijen voor zijn rekening neemt, tot vreugde van het publiek. Apathetic Tongues vormt het slotstuk en tevens het hoogtepunt van de set. De track kent een sterke opbouw en een explosieve climax. Ondanks dat Dödsrit vroegtijdig klaar is, weten ze een succesvol optreden neer te zetten voor de geïnteresseerde luisteraar.
De vele bandshirts in de zaal spreken boekdelen: dit is de avond van Harakiri for the Sky. Met hun zesde album Scorched Earth vers onder de arm, trekt het Oostenrijkse duo door Europa. Samen met Deafheaven’s Lonely People With Power behoort deze plaat voor mij persoonlijk tot de beste releases van 2025. Mijn verwachtingen voor het optreden zijn dan ook hooggespannen. Dit is pas mijn tweede live-ontmoeting met het post-blackmetalgezelschap, na een eerdere ervaring op Alcatraz.
Enfin, het is dan ook logisch dat het optreden in het teken staat van nieuw werk. Van de acht nieuwe composities worden er vanavond vier gespeeld. De set opent met Keep Me Longing en With Autumn I’ll Surrender. Vanaf de eerste noten is de kenmerkende stijl van Harakiri for the Sky onmiskenbaar aanwezig. De klinische melodielijnen van M.S worden gedragen door prominente toetsenpartijen, die hoewel afkomstig van tape, niets aan kracht inboeten.
Zanger J.J. moet aanvankelijk hoorbaar zijn stem opwarmen, maar weet zich al snel krachtig te manifesteren. De depressieve schreeuwen zijn niet alleen verstaanbaar van aard, maar hebben ook een emotionele werking. De intensiteit wordt versterkt door zijn expressieve podiumpresentatie, waarbij hij regelmatig knielend zingt en daarbij meermaals het publiek de rug toekeert.
Het Oostenrijkse duo (dat live wordt bijgestaan door drie gastmuzikanten) speelt gemiddeld één nummer per tien minuten, maar dankzij de indrukwekkende gelaagdheid, meeslepende opbouwen en zorgvuldig gekozen dynamiek verveelt het optreden geen moment. De intro’s van Fire, Walk With Me en Sing for the Damage We’ve Done zijn betoverend en typerend voor de stijl van de band. Laatstgenoemde compositie bevat op de studioversie een gastbijdrage van Alcest’s Neige, die live wordt ingevuld door de gitarist en bassist.
Het daaropvolgende Funeral Dreams vormt het meest intense moment van de avond en leunt zwaar op blackmetalinvloeden. De krachtige drumfills zijn zowel technisch als visueel indrukwekkend. Mijn persoonlijke favoriet van het nieuwe album dient als afsluiter van de reguliere set. Without You I’m Just A Sad Song is tekstueel aangrijpend en sleept het publiek mee in een verhalend narratief.
Na slechts zeven nummers verlaat de band het podium, maar keert kort daarop terug voor een toegift. De verstilde opening van Lungs Filled With Water biedt een moment van bezinning, alvorens J.J. de stilte doorbreekt met een explosie van woede en pijn. Dit oudste nummer van de setlist vormt een krachtig en emotioneel slotakkoord. Voor het eerst zoekt J.J. contact met het publiek, door zich tijdens het nummer onder zijn toehoorders te begeven. Harakiri for the Sky bewijst zich vanavond als meester binnen het genre en levert één van hun meest overtuigende optredens tot nu toe af. Scorched Earth kan zich moeiteloos meten met de rest van het oeuvre en mag zich met recht een aanwinst in de discografie noemen.