Het Oostenrijkse Harakiri for the Sky is misschien wel de bekendste post-black metal act ter wereld. Met een indrukwekkend solide discografie in hun achterzak was de hype voor deze Scorched Earth groot. De band heeft een duidelijk herkenbare stijl, lang uitgesponnen en vaak prachtig mooie melodielijnen, mid-tempo gebeuk en een schreeuw die ik zelf melanchomanisch wil noemen. De band heeft een duidelijk framewerk opgetuigd voor hun muziek. Herkenbaar, waarbij soms de vraag rijst hoe lang het nog duurt voor er sleet op de formule komt. Op de bijzonder geslaagde Radiohead cover Street Spirit (een van de singles) was ineens cleane zang te vinden. Dit gaf de muziek een prachtige nieuwe dimensie. Ik was dan ook razend nieuwsgierig of de band meer experiment durfde toe te passen op deze nieuwe plaat.
Opener Heal Me start met een prachtige melodielijn, gevolgd door een cleaner stuk met de typische JJ vocalen. De HFTS stijl stroomt werkelijk uit de poriën. De band durft ook enigszins de bocht uit te vliegen met een heerlijke black metal blastbeat, waarna de melodie weer de overhand neemt. De melodielijnen zijn mooi, theatraal en ademen een winterse schoonheid uit. Wat wel direct opvalt is dat de band veel leunt op het voor hen zo lekkere mid-tempo. De spaarzame blastbeats en dubbel tempo ritmes zijn dan ook een welkome afwisseling.
Het album gaat verder met het tien minuten durende Keep Me Longing. Een magisch mooi intro wordt opgevolgd met een fikse blast waar de betoverende melodielijn overheen zweeft. Wanneer de vocalen starten, schakelt men weer terug naar het mid-tempo. Bijna folk-achtige melodielijnen pakken de voorgrond en hebben een bezwerende werking. De mix tussen scheurende gitaren en akoestische passages lijkt ook wat meer afwisseling te bieden dan op eerder werk. Het doorknallende middenstuk is heerlijk en laat het fantastische intro terugkomen. De melodielijnen zijn fantastisch, zeker ook in de cleane stukken. De muziek weet me te vervoeren naar een prachtige vakantie enkele jaren terug in Schotland. Diezelfde serene rust die de ruwheid van het Schotse landschap wist te geven is ook aanwezig in de muziek van HFTS.
De prachtige toetsenintro van Without You I’m Just a Sad Song luidt het derde nummer in. Wat volgt is een bijna pop-achtig akkoordenschema met een melodielijn die eindigt in een vrij vrolijke majeur. Deze vibe laat een iets ander gezicht zien dat meer dan behoorlijk werkt. Het nummer doet me muzikaal meer dan eens aan de latere albums van In Flames denken. Het toetsenwerk op deze track is fantastisch en geeft een nieuwe dimensie aan de formule. Ik merk na enkele luisterbeurten wel dat de vrij monotone, net niet helemaal voluit, vocalen me wat beginnen te vervelen. Waar de muziek enorm gelaagd en interessant blijft en hiermee behoorlijk wat emotie weet op te wekken, blijft de zang voor mij te veel op de vlakte. Tuurlijk wordt de zang vol gevoel de microfoon in geschreeuwd, maar doordat het register erg beperkt is boet het in zijn geheel wel in aan intensiteit.
No Graves But the Sea kent een mooie afwisseling tussen een folk-achtige symfonische vibe en meer punk-aandoende stukken die flink doordenderen. De HFTS stempel is overal heel zwaar opgedrukt. Ook opvolgers With Autumn I Surrender en het iets langzamere I Was Just Another Promise You Couldn’t Keep blijven keurig binnen het bekende framewerk. Ondanks dat er prachtig gemusiceerd wordt en de nummers op zichzelf staand gewoon heel erg kundig geschreven zijn, merk ik dat op dit middenstuk van de plaat de verveling soms toeslaat. Het is allemaal heel goed, maar tegelijkertijd springt er niks echt uit. Het lijkt simpelweg enorm veel op elkaar. Het is onmiskenbaar Harakiri for the Sky, maar het woord ‘plichtmatig’ bekruipt me meer dan eens.
Too Late For Goodbyes knalt uit de startblokken met een lekker furieus intro. Daarna geraakt een en ander weer wat in het bekende stramien en dwaalt mijn aandacht weer wat af. Dit stramien wordt doorbroken door een kristalheldere en pijnlijk mooie cleane zangpartij van Serena Cherry van Svalbard. Een welkome afwisseling die het nummer direct een compleet andere dimensie geeft. Mijn oren spitsen zich direct en de aandacht is terug. Helaas blijkt het een eenmalig iets en blijf ik enigszins onverzadigd achter.
Het album sluit af met het eerde genoemde Street Spirit (Fade Out). De cleane zang wordt verzorgd door P.G. van Groza. Hij laat hier een prachtige cleane stem horen die hij naar mijn weten niet eerder tentoonstelde. Het nummer zelf blijft erg trouw aan het origineel maar dan met distorted gitaren en een heerlijke over de top zwaar ‘gereverbde’ drumsound die doet denken aan de jaren ‘80 stadion rock. De vocalen maken indruk, zeker wanneer er een fantastische tweede stem zijn opwachting maakt. Een prachtig, zij het wat afwijkend, eind van het album.
Is Scorched Earth een goed album? Ja, daar durf ik volmondig ja op te zeggen. Muzikaal staat de plaat als een huis en Harakiri for the Sky laat horen nog steeds hofleverancier van mooie melodielijnen te zijn. Toch bekruipt mij ergens het gevoel dat de band het iets minder ‘op safe’ had mogen spelen. Vooral in het middenstuk mist de plaat wat dynamiek en memorabele stukken. Ook het gebrek aan vocale afwisseling wordt pijnlijk duidelijk door de prachtige gastrollen die Serena en P.G. vervullen op de laatste twee tracks. Als de band het experiment iets meer had toe durven te laten, dan was dit een absolute voltreffer geworden. De formule werkt nog steeds, maar van enige sleet is helaas toch wel sprake. Scorched Earth is daarmee een plaat geworden die naadloos aansluit in de discografie van de band, maar toch wat impact mist.