Dat granieten gevoel komt meteen voort wanneer de band The End Of Time inzet. Klinkt goed en zelf is de technische metal voor mij meer een term die ergens tussen de pure American metal van Lamb Of God en een goede metalcoreband in zit. Zanger Tom Gardner laat meteen horen dat hij meer is dan een recht-toe-recht-aan brulboei. Er zit genoeg variatie in zijn stemgeluid en dat past weer goed in het karakter van de compositie die vooral qua drumwerk lekker wisselt in tempo. Regelmatige versnellingen houden de geest scherp en samen met het sterke gitaargeluid komt het geheel over als een massief geheel.
Dat element is consistent op de gehele EP aanwezig. In The Darkest Of June wordt dat extra ondersteund door een goede breakdown die een goed vervolg heeft. Wat wel opvalt is het feit dat de compositie rap uit de startblokken gaat, maar qua tempo wordt dit niet verder vast gehouden. Iets dat Psychosomatic ook karakteriseert. Hier ligt het vervolg in meer complexe techno-extreme metal. De (relatieve) rust is echter gevoelsmatig geen inzakker, want aan kracht wordt niet ingeboet.
Ben Sutherland en Charlie Griffiths zijn verantwoordelijk voor het gitaargeluid en dat doen ze met verve in Humanity’s Limit waar het gitaargeuid in melodieuze tussenstukken sterk naar de voorgrond is neer gezet met als kers op de taart een zenuwstrelende solo die menig neuroon prikkelt. De samenzang in deze compositie doet we onwillekeurig een beetje denken aan ons Hollandse Selfmachine.
Afsluiters I Human Dust en II Captive/Hated zetten het consistente geluid sterk door, waarin een wat meer gevoelig gitaarspel verrassend naar voren komt. Kracht, afwisseling en onverwachte wendingen geven het dynamische karakter van de EP extra elan en laten horen dat de Harbingermachine op volle toeren draait en voorlopig nog niet opgebrand is. Sterke EP die het nodige (human) stof kan doen opwaaien.