Harem Scarem – United

Het is in de huidige stand van de muziekindustrie niet ongewoon om in twee, drie of zelfs meer bandjes tegelijk te zitten. Maar een muzikant die in de ene band een volstrekt andere rol vervult dan in de andere zal wat minder gebruikelijk zijn. Harem Scarem-drummer Darren Smith is zo’n bijzonder geval. Met de band van Jake E. Lee (ex-Ozzy), Red Dragon Cartel, brengt hij binnenkort het tweede album uit. Als DJ Smith, zanger.
Op United is Smith echter als backing vocalist te horen. In 2001 vertrok Smith, ooit medeoprichter van de band, om tourgitarist(!) te worden bij Helix en hij is na de opnamen voor United weer teruggekeerd als tourdrummer van deze Canadezen. Maar goed, Smith en Creighton Doane (drummer van dienst op United) vervullen bijrollen in Harem Scarem. Het is vooral de band van zanger Harry Hess en gitarist Pete Lesperance, met zijn tweeën verantwoordelijk voor álle songs op United en bovendien de producers van het album. En omdat ze even geen bassist hadden, deed Lesperance dat er óók nog bij.
Harem Scarem is wel van de categorie radiorock. Dat betekent dat er in songwriting en uitvoering weinig risico’s genomen worden. Het is coupletje-refreintje-coupletje, met refreinen die uitnodigen tot meegalmen. Daar zijn er meer van. Sterker nog: dat is ongeveer de helft van wat platenmaatschappij Frontiers zoal uitbrengt.
Gelukkig steekt Harem Scarem boven het merendeel van die genregenoten uit. Net als bijvoorbeeld Rick Springfield of Pride Of Lions slagen ze er iedere keer weer in een aangename collectie poprockers voor te schotelen. Goed uitgevoerd, net stevig genoeg om rock te heten en in een productie die gepolijst is en toch dynamiek heeft. Een paar keer een opvallend intro (Gravity, al valt de rest van de song wat tegen), een memorabele riff (Sinking Ship), een goede ballad (One Of Life’s Mysteries) en een enkele stevige rocker (No Regrets). Alleen de four-on-the-floordrums (bijvoorbeeld op Things I Know) mogen ze van mij achterwege laten. Met name de manier waarop de vocalen worden gebruikt – veel gelaagde koortjes, de zanglijnen – doet nog wel eens aan Def Leppard denken. Waar we aan deze kant van de plas Def Leppard al erg ver richting pop vinden gaan, moet je daarbij aantekenen dat Harem Scarem nog een paar stapjes extra richting pop zet.
Harem Scarem is zo’n band die op het randje van een formule balanceert en toch bijna iedere keer weer met een geslaagde plaat komt. In Europa zal het zal geen enorme doorbraak betekenen, daarvoor is het genre hier simpelweg teveel een niche geworden. Toch zouden heel wat Europese genregenoten er heel wat voor overhebben om dit niveau te halen.
Nee, verrassen doet Harem Scarem nooit. Al zou juist een slecht album verrassen, en dat wil ook wat zeggen.

Harem Scarem website