De grote doorbraak van The Offspring in de jaren negentig zorgde voor een paar gloriejaren van het skatepunk genre. Talentvolle nieuwe bandjes staken dan ook als paddenstoelen de kop op. Intussen is het aantal bands met die sound flink gedaald evenals de populariteit van het genre, ten onder gegaan aan emo en pop punk. Toch zijn er trouwe fans en bands die nog steeds de zaaltjes weten te vullen. Dit is een avond om dat te vieren.
De heren van Harsh Realms waren in die jaren negentig zoals ze zelf ook aangeven niet oud genoeg om nog maar een gitaar vast te houden. Toch is de invloed van die tijd onmiskenbaar. De combinatie van simpele powerchords met sneller gitaarwerk en het melodieuze aspect doen zeker denken aan bands uit die tijd. Echter, er is ook veel te horen van bands als Hot Water Music, Red City Radio en Tim Vantol. Vooral de rauwe vocalen van zanger/bassist Maarten doen daar aan denken.
De bekendheid van deze band in de zaal laat helaas nog wat te wensen over. Maar een enkeling steekt de hand op als gevraagd wordt wie ze al eens eerder live zag. Het zal dat onbekend maakt onbemind zijn dat ervoor zorgt dat de zaal een beetje leeg oogt en het publiek wat achteraan in de zaal blijft hangen. Gelukkig laten de Roosendaalse punkers zich niet kisten en spelen met volle energie. Het is die energie, dat pure en rauwe wat live beter overkomt dan op hun platen die me inpakt. Ik zing dan ook met een glimlach op mijn gezicht de tekst ‘’I play my records’’ mee van hun laatste nummer, Circles, wetende dat ik hun vinyl niet kan laten liggen nu ze me voor zich gewonnen hebben. Slechts vijftien euro ook, mooi punkrock prijsje. Sympathieke band die meer mensen zouden moeten gaan zien en luisteren.
Het valt niet te ontkennen dat de jaren wat lijntjes hebben achtergelaten in de gezichten van de Zweden van No Fun At All. De haartjes zijn ook een stuk grijzer geworden. Ik voel me gelijk ook oud. Het zal de leeftijd van het publiek dan ook zijn dat ervoor zorgt dat een groot deel daarvan een beetje achteraan blijft hangen, old punks stand in the back tenslotte. Lachend vergelijkt zanger Ingemar Johanssen ons dan ook met Denen. De band beweegt misschien wat minder snel en soepel dan in de gloriedagen, maar het voortdurend wisselen van hun plek op het podium zorgt voor een energie die uiteindelijk toch overslaat op het publiek. Er komt een heuse moshpit in beweging en de feeststemming schiet omhoog. Nieuwe nummers als Dead And Gone en Future Days, Future Nights doen het natuurlijk niet zo goed als een ouder nummer als Suicide Machine want de avond drijft toch wel een beetje op nostalgie. Het spreekt echter voor de band dat ze niet makkelijker proberen te scoren met het spelen van alleen het oudere werk. De hits bewaren ze dan ook netjes voor het toegift waar o.a. Out Of Bounds en natuurlijk Master Celebrator voorbij komen. Heerlijk om de jaren negentig te herbeleven, en ik hoop een inspiratiebron voor de aanwezige jeugd om hun eigen skatepunk band te starten.
