De aanblik van de albumhoes doet het al vermoeden; met spacey psychedelica en slepende, lomp groovende riffs komt Rip Wizard binnengekropen. Geen heel ingewikkelde gitaar of bas loopjes met breaks of technisch gefreak, maar massief dreunende riffs en diep in reverb verzonken vocalen, die je als luisteraar verbazingwekkend gemakkelijk meetrekken in de door de muziek gevormde maalstroom.
Na de vloeiende binnenkomer worden de vocalen bij vlagen ook wat meer creepy of bijna boosaardig, en de gitaren zo nu en dan nog gruiziger of meeslepender. Heerlijk hoe die ultiem slepende riff van Carcinogen vergezeld wordt van trage, maar zeer effectieve solo; het is gewoon knap dat ze dat (mee)slepende er zo optimaal inhouden, door kracht van eenvoud, maar met wel heel veel gevoel en timing. Qua creepy sfeertjes is trouwens Long Ruiner wellicht het sterkste nummer; de geluidskeuzes van de gitaar bijdragen zijn erg geslaagd, en vocaal wordt hier zelfs monsterachtig gegrunt. Hoe een pakkend riffje optimaal uitgebuit kan worden als basis voor een heel nummer, wordt mooi geëtaleerd in Marsquacke; door te spelen met hoe intens je dezelfde riff kunt brengen, en welke effecten je daarbij kunt toepassen, kan dit zeker een mooi muziekstuk opleveren.
Hashtronaut dringt zich niet op de voorgrond met muzikaal technische hoogstandjes, maar is duidelijk een meester in het vangen van sferen. Dead Cloud biedt enige rustiger momenten en een mooie, spanningsvolle opbouw van met chorus overgoten, akoestisch kabbelende gitaar tokkel naar Black Sabbath-achtige groove. Ook meer bombastisch, met piepend en krakende aanvang en massieve muur van riffs en soleren tegelijk, kan de band zeer kort en krachtig iets neerzetten in de vorm van Hex. Een zeer geslaagd debuutalbum van deze band uit Denver. De bestelling van het vinyl exemplaar is reeds de deur uit.