Hasse Fröberg & Musical Companion – HFMC

Voor velen zal Hasse Fröberg vooral gelinkt worden naar het Zweedse The Flower Kings. Dé thuisbasis voor nevenprojecten zoals Transatlantic en Karmakanic. Hasse Fröberg noemt zijn activiteiten echter geen nevenproject, maar spreekt liever van een echte band die nu aan het derde album toe is, kortweg getiteld HFMC. Op de negen tracks op het album is duidelijk dat Hasse, die verantwoordelijk is voor de composities (behalve op Pages waar drummer Ola Strandberg de muziek voor heeft geschreven), niet schuwt om stevige stijlwisselingen toe te passen in de nummers.
Luister bijvoobeeld naar Everyting Can Change waar we via een Beatleachtig voorstuk via een jazzy gitaar- en pianosolo, weer terugkomen bij de basis. De gitaar- en keyboardsolo’s zijn trouwens ruim vertegenwoordigd in alle nummers op het album. Zo start In The Warmth Of The Evening met het samenspel tussen de beide muzikanten, vinden we in Something Worth Dying For een keyboardsolo in het midden van het nummer dat mijzelf nogal wat zenuwachtig wist te maken en komen gitaar en keyboard prachtig samen in Pages. Praat je over progrock dan mag je dit nummer niet voorbijgaan. Muzikaal gezien klinkt het vol en krachtig en ligt er een onregelmatig ritme aan de basis waar je niet omheen kunt. De wat breekbare zangstem van Hasse Fröberg komt in dit nummer (en in Genius) goed tot zijn recht. Wanneer halverwege het nummer instrumentaal tot grote hoogte weet te stijgen, is het gelukkig nog lang niet afgelopen. Via een meeslepend en rustiek gitaargeluid gaan zang en piano de sfeer weer opbouwen tot de basis van het nummer weer wordt bereikt. De samenzang past uitstekend in het nummer en laat mij terug grijpen naar het, niet zo vaak aangehaalde, geluid van Styx. Eveneens uitstekend binnen de proggrenzen passend is Someone Else’s Fault Minder dan in Pages, omdat Someone Else’s Fault zich meer richt op de easyprog. Wat over de hele linie opvalt is het refrein waarin de titel van het nummer veelvuldig wordt gezongen. Dat wordt meteen al duidelijk in het eerste gezongen nummer Can’t Stop The Clock waar je niet om de titel heen kan. Het is daarbij wel een zeer gevarieerd nummer geworden dat wat bluesy-retroinvloeden kent en bij tijd en wijle qua gitaar op Jesus Christ Superstar lijkt.
HFMC is een bijzonder album geworden waarbij gitaar, zang en keyboard voor mij centraal staan in het geluid van de band. Het nummer Pages, dat ruim een kwartier duurt, is de parel van het album geworden omdat alle aspecten van het proggenre en mijn liefde voor deze stijl terugkomen in de diverse facetten van het nummer. Voor mij is HFMC een geslaagd album van deze Zweedse band.